class="book">* * *
— Ці ня ты мяне
Па пожаньцы качаў,
Ці ня ты мяне, малодзеньку,
Пачаў?
— А качалі цябе зайчыкі,
А пачалі цябе мальчыкі!
* * *
Мая мілка, як кабылка,
Толькі розьніца адна:
На кабылцы езьдзяць людзі,
А на мілцы толькі я.
* * *
Расхадзіліся суставы
Каля печы, каля лавы.
Самы большы сустаў
З тапарышча ўстаў.
* * *
А за песьні, за прыпеўкі
Палюбілі мяне дзеўкі,
А за ўдачу за маю
Абасцалі галаву.
* * *
Дзёр, дзёр мазурку,
Разагнаўся
Ды ў дзюрку.
* * *
Усе залёткі, як залёткі,
А мая, як рэзьгіны:
Усе гуляюць, усе скачуць,
А ў мае ўсё хрэсьбіны.
* * *
Баба сеяла, трусіла,
За п. ду блыха ўкусіла.
Баба думала, што клоп,
Па п. дзе далоньню хлоп!
* * *
Баба сеяла муку,
Сыпала ў кадушку,
Загадала мужыку
Палюбаць цялушку.
* * *
— Ой, Полінька, Полінька,
А што ў цябе голінька?
— Ня брашыце, зладзеі,
Занялося кудзеляй!
* * *
Ай, жонка мужа ды зьняважала —
Завяла ў поле дый прывязала
Плячмі к бярозі,
Х.ем к дарозі.
А хто ня едзіць, ды ўсё пытаіць:
Што чалавеча х. ем баўтаіць?