- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (12) »
Уладзімір Караткевіч Залаты бог
Уладзіміру Калесніку
З цыкла "Казкі мора"
У старой былі дзівосныя вочы. Нават цяпер, запалыя, яны былі вялікія, нібы ў маладой… На палову аблічча. Мудрыя, усё разумеючыя і адначасова па-дзіцячаму разгубленыя і здзіўленыя, яны ззялі маладой, гарачай сінню… Можа, ад мора, на якое яна неадрыўна глядзела… — Дзень добры, сіняе мора, — сказала яна. — Вось я і ўбачыла цябе. — І, схіліўшыся ў зямным паклоне, дакранулася рукою да мокрай галькі. Шыпучая цёплая вада дакацілася да чорнай, пабітай зморшчынамі і вечнымі мазалямі рук і лізнула яе. І старая ўсміхнулася, такая цёплая і празрыстая была вада. Сагнулася яна таксама надзіва лёгка. Як нявеста, калі яе вымушаюць збіраць рассыпаныя сваццяй на падлозе голкі: "Ці гнуткая ў стане?" Яна стаяла, гледзячы на мора. Стаяла без стомы, прамая, уся ў чорным, з шалем, які звісаў з яе галавы, як вялізныя чорныя крылы. Стаяла пасля снядання, пасля абеду. Часам нават пасля вячэры. Вусны яе няўлоўна ўсміхаліся, а мора шыпела і білася ля ног. Быў канец верасня. Стаяла ласкавая цеплыня без спёкі. На курорце было мала народу. Будынкі стаялі ў засені парадзелых акацый напаўпустыя, сумнаватыя. Начамі старая дрэнна спала. Патрэсквалі за акном сухія карычневыя струкі гледычый, уздыхала — недзе вельмі блізка — мора. А ўдзень яна зноў ішла ад свайго двухпавярховага будынка да мора. Астатнія домікі курорта былі аднапавярховыя, хаваліся ў зарасцях і нагадвалі ёй вёску. Вось толькі кактусы, што дацвіталі між іх, ды мясістыя калючыя агавы ўраз разбівалі ўражанне. "Альясы якія велічэзныя выраслі, — думала старая. — Вядома ж, не ў гаршку." А потым яна выходзіла на бераг, бачыла ў левым баку доўгі гарбаты мыс, то зеленаваты, то ліловы, то жоўты, бачыла направа вялікую цёмную гару, усю з дзікага каменю, а пасярэдзіне — сіняе мора, нібы крышталь чысцейшай вады, устаўлены ў іржавы, грубы пярсцёнак скал. На дне ён, відаць, быў вельмі дакладна і нерухома падагнаны да аправы, гэты крышталь. Да самай маленькай трэшчынкі. А паверхняю ён гуляў, як той камень, што старая калісь бачыла ў пярсцёнку на руцэ ў настаўніцы: то ён табе як бэз, то як сліва, а то як ружовае сонейка. — Тэкля Данілаўна, — падыходзіла да старой сястра-гаспадыня, — вы зараз на гадзінку якую прыселі б у шэзлонг… Гарачыня пачынаецца. — Дзякуй, Ларысачка: Дзякуй, табе, донечка мая. Ларыса з самай хвiлiны прыезду ўпадабала старую. Увесь час сачыла за ёй: каб не перагрэлася, каб ела, як трэба ў яе ўзросце, каб не стамлялася. Спрабавала адгаварыць ад экскурсii, але старая была трывалая i неяк па-харошаму цiкаўная добразычлiвай i прыхiльнай цiкаўнасцю да свету, якой вызначаюцца тыя, хто мала пабачыў у жыццi, але шмат перажыў. — Не клапаціся, галубка, — казала яна Ларысе. — Нічога. І сядала на першую лаўку аўтобуса. "Каб шырэй бачыць". — Не стамляйцеся, бабуля. — Як малая ты ў мяне, — аблiчча старой аж свяцiлася. Яны смяялiся. А суседзi потым пыталi: — Колькі ж вам год, маці? — Семдзесят пяць, — адказвала яна. — Ого! — А што там "ого"! Жыць — жыла. I, памаўчаўшы, дадала: — Не нажылася… І не нажывуся… На курорце было ўжо раскошна i пуставата. Зачынiлiся на зiму амаль ўсе кiёскi. Толькi "вiно", "кактэйлi" ды "чабурэкi" яшчэ гандлявалi. Выконвалi план. Але мора дыхала па-ранейшаму цеплынёю, радасцю, шчасцем, летам. Толькi ў сiнiх ценях, што ляжалi на схiлах вялiкай гары, ды ў прыглушаных адценнях неба жыў, асеннi ўжо, ласкавы сум. Яна гадзінамі стаяла на беразе. І глядзела. І не магла наглядзецца У адзін з такіх дзён побач з ёю села маладая жанчына. Купальнік шчыльна абцягваў яе кволыя і пяшчотныя плечы, танюткую — пальцамі ахопіш — талію, моцныя і гнуткія клубы. На купальніку, якраз на высокіх маладых грудзях, дыхаў, плыў кудысь караблік пад блакітнымі ветразямі. Жанчына закінула за спіну рукі, абаперлася імі, закінула назад галаву і апусціла зацістыя ногі ў ласкавую ваду. І вада, празрыстая, блакітна-зялёная, набягала на гэтыя ногі, рабіла іх бліскучымі, залатымі, усмоктвалася ў гальку і зноў наступала. Аблічча было бясстраснае, з велікаватым ротам, роўным носам, вельмі доўгімі веямі. Нічога на ім не было, акрамя млявай насалоды ад цеплыні і салёных павеваў ветрыка. Старая акiнула яе позiркам i зноў стала глядзець удалячынь. Жанчына ёй не спадабалася. Было ў гэтай дзiўнай стацi нешта нядобрае, халаднаватае, занадта ўпэўненае ў сабе. "Царыца, — падумала старая, — Толькi царам тваiм цяжкавата". Гэтая зусiм дзiўная, цалкам падсвядомая i iнстынктыўная непрыхiльнасць была такой раптоўнай, што старая нават трохi разгубiлася. Нiбы яны сустракалiся недзе ў другiм жыццi i там гэта жанчына нанесла ёй нейкi вялiкi боль, самы горшы, за якi нельга дараваць. Яна зноў агледзела жанчыну i прызналася сабе, што побач з ёй сядзiць дзiва. Трэба было быць справядлiвай: за такою мужчыны iдуць, куды яна хоча. I не тое, каб яна была прыгожая, а так: Кожны з iх адчувае, самым запаветным, што вось яно, тое, што даводзiць да забыцця самога сябе. Прыйдзi, працягнi рукi — i нiчога ўжо больш не трэба. Старая заплюшчыла вочы, села пад тэнт i сядзела так, нерухома. — Вам, бабулечка, не трэба было сюды ехаць, — пачула яна занадта мiлагучны голас. — Спёка. — Чаму гэта? Яна ўбачыла шэрыя, халаднаватыя вочы суседкі, якія зараз былі… не, даволі добра ўдавалі прыхільную зацікаўленасць. — Позна гэта вам, — адказала жанчына, — поўдзень. Старая пакрыўдзілася: — Лёгка ты гэта гаворыш, "позна". Я, любая, два гады толькі як рабіць скончыла, хай табе вядома будзе. І дадала: — Я ўсё жыццё марыла пра мора. Так што… — Што, дзяцей няма? — шэрыя вочы глядзелі прыхільна і халаднавата. — Дапамагчы не было каму, што работалі? — У мяне, любая, сын. Лепшы на свеце. Іскрынку смеху ў вачах суседкі не заўважыў бы ніхто, акрамя яе. — І грошай у мяне цяпер, магчыма, больш, чым у цябе. Абрэзала: — Ты, мабыць, гэтага не разумееш. Але зямля… зямлю кідаць нельга. На гэтым размова скончылася. Старая пасля таго не завяла сабе знаёмых. Суседка не віталася з ёю, страціла цікавасць. Адна Ларыса ўвесь час займалася старой. "Сакоча сабе і сакоча, — з пяшчотай думала старая. — Такая цацарачка, лялечка ты мая, дай табе бог шчасця, ды мужа добрага, ды дзетак". …Народу было мала. Нейкія ваенныя, што з дня ў дзень вудзілі — і не вывуджвалі — рыбу, некалькі пісьменнікаў, дзяўчаты, якім да старой не было справы. Пасябраваў з ёю толькі паджылы таўстун, Петра Мадэставіч, сівы, з дабрадушнай, да вушэй, дзіцячай усмешкай. У яго былі спадзістыя плечы, тлустыя
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (12) »