- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (5) »
Уладзімір Караткевіч У шалашы
Міхал ледзь паспеў дабегчы да шалаша, калі неба раскалолася папалам і ў ірваную расколіну лінула такое сляпучае святло, што захацелася сесці на зямлю. Разам са святлом з расколіны вырваўся сухі кароткі трэск, быццам нехта зламаў над галавою дрэва. Хлопец кінуўся ў чорны створ шалаша, зачапіўся аб нешта і сеў на салому. — А каб цябе, каб, — плюнуў ён. Бліскавіцы секлі неба так часта, што можна было разгледзець усё ў шалашы: саламяны ложак, зэдлік, кошык з бульбаю, кацялок на падлодзе, вязку цыбулі і старую ватоўку, што вісела каля ўваходу. Вартаўніка не было: можа, абходзіў сад, а мо сядзеў у другім месцы. Міхал высунуў галаву і, калі чарнільны змрок зноў успыхнуў святлом, пабачыў злева нешта падобнае на невялічкую пуньку: сцены з жэрдзя, саламяная, грыбам, страха. "Яблыкі восенню насыпаць, ці што?" — падумаў ён. І адразу адчуў далёкі, упэўнены, усё нарастаючы шолах дажджу. Пры святле кароткай маланкі вырасла на фоне недалёкага лесу серабыстая сцяна, насунулася, наляцела, прыціснула ўсё вакол. Міхал раззлаваўся на самога сябе. "Вось і трапіў на станцыю. А казалі ж, каб заначаваў. Яно і праўда — пасля дваццаці вёрст трэба было. Але ж да станцыі заставалася толькі пяць кіламетраў. Ну вось і начуй — не ў сваякоў, а ў невядомым шалашы". Дождж, відаць, распачаўся на ўсю ноч. А салома між тым размаўляла з дажджом. Над самай галавою чулася лёгкае булькаценне і сухое патрэскванне звяшкі — мышынага гарошку. Свежы вільготны вецер уварваўся ў шалаш, і дыхаць стала так лёгка, быццам ты толькі што нарадзіўся на свет. Салома размаўляла з дажджом. Не, гэта ўжо не салома, гэта сапраўдная ціхая размова далятала аднекуль: відаць, з суседняй пунькі. Мяркуючы па галасах, размаўлялі дзве жанчыны: адна ў гадах, другая мо маладзейшая. Міхал не зварухнуўся. Хай балбочуць пра свае сакрэты. Ён усё адно не пабачыць іх, і яны назаўсёды застануцца для яго незнаёмкамі, ціхімі галасамі, якія прыйшлі з цемры і ў цемры знікнуць. — Што ж мне рабіць, цётачка? Я ж так кахаю яго… — А ён і глядзець на цябе не хоча. Учора зноў біўся. Адзін трох хлопцаў пабіў. — Самі вінаваты. Прыставалі да яго сябра, а той слабы хлопец. — Што казаць, — голас пажылой раптам памякчэў, - удалы юнак, бацькавіч, але… — Але, ваша праўда, не хоча ён на мяне глядзець. Як мне цяжка! Гляджу на яго вочы, нахабныя, сінія, дзёрзкія. Чуб — салома такая бывае, трошкі ржавая. І рот вечна смяецца. Такі ён мне прыемны. Міхал скінуў пінжак, лёг на спіну і закурыў. А маладая вяла далей. — Ніколі я не думала пра гэта. Але не хачу саступаць. Хачу для яго быць… Абняў ён мяне аднойчы, выпадкова, проста так… — Глядзі, дзеўка, — сказала пажылая, — так вось наша сястра і гіне. — А я і рада б загінуць, ды ён, як вецер… Міхал ціха паўтарыў яе апошнія словы… І тут было няладнае каханне. Ды што да гэтага яму? "Вось цякуць кроплі, - думаў ён. — І я такая самая кропля. Яны, зліваючыся, утвараюць крыніцу, раку, мора. Ім усё адно, з кім зліцца. Але мне патрэбна толькі тая кропля, адзіная, з якой мы разам нарадзіліся ў зямной глыбіні. Галасы сціхлі — можа, таму, што вецер налятаў парывамі, хапаў, нёс, кідаў у розныя бакі завесы дажджу. Рабілася халаднавата. А тады, паўтара месяца назад, быў такі цёплы летні дзень! І Кіеў са сваімі будынкамі, каланадамі, залатымі купаламі, здавалася, плыў кудысьці насустрач поўным, як вымя, аблокам, насустрач сонцу і цеплыні. Каштаны разгарнулі зялёныя ветразі. На ўскраінах горада сходкі вялі ад хаты да хаты, варыўся на цаглінах абед, надуваліся ветрам, як рыбацкі сак, кашулі на вяроўках, чулася паўдзённая бойкая гаворка. І вецер гнаў і гнаў вулкамі таполевы пух, высцілаў ім, як сівай коўдраю, зямлю. Хлапчукі кідалі ў пух запалку, і ён выбухаў, як порах, на метр у кожны бок. І адразу, за хвіліну, гэта месца зацягвалася зноў сівой покрыўкай. Ён быў у Кіеве на экскурсіі і выпадкова забрыў у лаўру, дзе грэцкі арэшнік гладзіў твары прахожых лапчастым лісцем. У зеляніне стаяў старажытны, маленькі, як лялька, храм Спаса на Берастове. Міхал паглядзеў на яго паласатыя сцены (вузенькія, на два пальцы цагліны і слой цамянкі шырынёю ў далонь) і зайшоў у сярэдзіну, спусціўся ўніз па прыступках. Храм не вытрымаў цяжару год і, як Святагор, улез па калені ў зямлю. У сярэдзіне храма было пуста і халаднавата, бы ў склепе. А праз акенцы віднелася гарачая, напоеная сонцам лістота. Там быў поўдзень, спякота, лянівыя крыкі пеўняў… Было так ціха, што не хацелася ісці, і Міхал стаяў каля вельмі непрыгожага надмагільніка Юрыя Даўгарукага і думаў, што князю не пашанцавала. І помнік няважны, а тут яшчэ і саркафаг зрабілі такі, што толькі пужаць дзяцей. — Вось дзядзька са скрынкі ўстане — ён табе!.. Ох, лепей бы не Юрый заснаваў Маскву, а хто-небудзь іншы! Тады не ставілі б гэтага надмагільнага саркафага. Усе няшчасці для Міхала пачаліся з яго. Таму што непадалёк стаялі тры хлопцы і дзяўчына. У дзяўчыны былі моцныя, як у хлопца, ногі, а рухі такія, быццам яна гуляла ў лапту: рэзкія, спрытныя, гожыя. І галава пасаджана на шыі так, што валасы заўсёды адкінуты назад. Тварык шчыры, жважы, як у дзіцяці, і вельмі разумны. А вочы, ох, якія вочы! Міхала толькі здзівіла, што хлопцы яе нейкія цельпукаватыя, з чорнымі, нячышчанымі пазногцямі. І глядзяць яны на яе без усялякай пачцівасці і папросту клічуць Мар'яшай. А сам ён толькі зірнуў і адчуў, што прапаў. Мар'яна між тым злёгку штурхнула аднаго з хлапцоў далонню ў лоб. — Лёвачка, Лёвачка, гэта ж трэба такі кабак на плячах мець? Шукаць трэба было. — Ну а каб нават і адшукалі касцяк, што тады? — апраўдваўся ён. — Як даведаліся б? — А як Яраслава пазналі? — спытала замест адказу яна. — "Яраслаў бысць хром", — прабасіў другі юнак, у акулярах. — Ды яшчэ па белай пляме на чэрапе, — жвава падхапіла яна. — След мяча. Неяк і гэтага пазналі б. І тут Міхал не вытрымаў. Страшна было нават падумаць, што дзяўчына знікне некуды — і канец. Таму ён падышоў і глухім, бы ў бочку, ненатуральным голасам спытаў: — Прабачце, хіба дакладна невядома, дзе пахаваны князь? — Ну так, так, — загарэлася яна. — А хіба вы не ведаеце? У Міхала быў выгляд чалавека, які праглынуў лом. — Не ведаю, — сказаў ён, — я толькі паляўніцтвазнавец. — А мы археолагі, - усміхнулася яна, — зараз тут, з украінцамі разам, працуем. — Цікавая ў вас праца, — шчыра сказаў Міхал. — А ў вас? — Таксама. Але ў вас яна асаблівая: скарбы шукаць, закінутыя гарады. Усе пырснулі. Толькі яна надзвычай уважліва глядзела на яго: — Гэта не так прыгожа. Вы што, ніколі не
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (5) »