«Жалбарс! Жалбарс! Хадзі сюды», — і схіліўся, каб завязаць вузел на ягонай шыі. І тут якраз нешта здарылася ў небе, нешта скранулася ў пространі, нешта нарастала, грымотна нарастала там. І зусім побач, недзе блізка зусім, у зоне касмадрома, ускінулася ў неба яркая ўспышка грознага полымя. Буранны Едыгей аж здрыгануўся ад нечаканасці і спалоху, а вярблюд з крыкам кінуўся ў саразекі… Сабака ціснуўся да Едыгеевых ног.
Гэта пачала ўздымацца ў неба першая баявая ракета-робат, прызначаная для стрэчнай аперацыі «Абруч». У саразеках было роўна восем гадзін вечара. Услед за першай ірванулася ўвысь другая, за ёй трэцяя, і яшчэ, і яшчэ… Ракеты памкнулі ў дальні космас закладваць вакол зямнога шара пастаянны кардон, каб нічога не зыначылася ў зямных справах, каб усё заставалася як ёсць…
Неба абрынулася на галаву, страсянулася ў клубах рухомага полымя і дыму… Чалавек, вярблюд, сабака — гэтыя безабаронныя істоты звар'яцела кінуліся прэч. Ахопленыя жахам, яны беглі разам, шукаючы падтрымкі адно ў адным, беглі стэпам, і аграмадныя вогненныя бліскі высвечвалі іх…
Але як бы доўга яны ні беглі, гэта быў бег на месцы, бо кожны новы выбух накрываў іх з галавой віхурай неабдымнага полымя і святла, аглушаў нетутэйшымі грымотамі…
А яны беглі — чалавек, вярблюд і сабака, беглі не аглядваючыся, і раптам, здалося Едыгею, над ім з'явілася нейкая белая птушка — ці не тая, што некалі пырхнула з белай хусцінкі Найман-Аны, калі жанчына падала з сядла, працятая стралой уласнага сына-манкурта… Белая птушка ляцела побач з чалавекам і крычала яму ў тых грымотах і ў тым сконе свету:
— Чый ты? Як тваё імя? Успомні сваё імя? Твой бацька — Даненбай, Даненбай, Даненбай, Даненбай, Даненбай…
І доўга яшчэ чуўся яе голас у пагусцелай цемры…
Праз колькі дзён з Кзыл-Арды прыбылі на Баранлы-Буранны абедзве Едыгеевы дочкі Саўле і Шарапат, з мужамі, з дзецьмі, атрымаўшы тэлеграму аб смерці саразекскага Казангапа. Памянуць, падзяліць з усімі жалобу прыехалі, а разам з тым і пагасцяваць у бацькоў, бо не бывае дабра без горычы. Калі яны сышлі з цягніка ўсёй гурмой і аб'явіліся каля Едыгеева парога, бацькі дома не было, а Укубала выбегла насустрач і, плачучы, кідаючыся ў абдымкі, цалуючыся, усё прыгаворвала: — Дзякуй, вялікі дзякуй табе, божа! Ай, як добра! Бацька як узрадуецца! Як добра, што прыехалі! І ўсе разам прыехалі, сабраліся ды прыехалі! Бацька такі ўжо будзе рады! — А дзе ж бацька? — спыталася Шарапат. — А ён вернецца пад вечар. Паехаў з раніцы да начальства нейкага, па важнай справе. Потым раскажу. Ды што ж вы стаіцё? Гэта ж ваш дом, дзеці мае…
Цягнікі ў гэтых мясцінах усё гэтак жа ішлі з захаду на ўсход і з усходу на захад…
Праз колькі дзён з Кзыл-Арды прыбылі на Баранлы-Буранны абедзве Едыгеевы дочкі Саўле і Шарапат, з мужамі, з дзецьмі, атрымаўшы тэлеграму аб смерці саразекскага Казангапа. Памянуць, падзяліць з усімі жалобу прыехалі, а разам з тым і пагасцяваць у бацькоў, бо не бывае дабра без горычы. Калі яны сышлі з цягніка ўсёй гурмой і аб'явіліся каля Едыгеева парога, бацькі дома не было, а Укубала выбегла насустрач і, плачучы, кідаючыся ў абдымкі, цалуючыся, усё прыгаворвала: — Дзякуй, вялікі дзякуй табе, божа! Ай, як добра! Бацька як узрадуецца! Як добра, што прыехалі! І ўсе разам прыехалі, сабраліся ды прыехалі! Бацька такі ўжо будзе рады! — А дзе ж бацька? — спыталася Шарапат. — А ён вернецца пад вечар. Паехаў з раніцы да начальства нейкага, па важнай справе. Потым раскажу. Ды што ж вы стаіцё? Гэта ж ваш дом, дзеці мае…
Цягнікі ў гэтых мясцінах усё гэтак жа ішлі з захаду на ўсход і з усходу на захад…