Толькі-толькі расьцвілі

І таму глядзяць варожа:

Супакоюцца калі?

Людзі ўспомнілі свой голас,

Голас мужны, паспаліты,

Выйдуць поруч, як ніколі,

Хто жывы і хто забіты.

Дагарыць сьвятая сьвечка –

Значыць, заўтра надыйшло.

Падціскае хвост авечка –

У крамах мяса не было.

МАРШРУТ №2

Аўтобус – на ланцугу маршрута.

На пляцы – елка экспанатам.

Вяртаюцца студэнты з інстытута

І пацяшаюць жартамі мулатаў.

Аўтобуса кіроўца бачыць елку

Разы чатыры за працоўную гадзіну.

Крычыць дзятва замест “вавёркі” –

“белка”:

Разгойдвае свавольніца галіну.

Аўтобус не сьпяшаецца нікуды.

Люд на супынку лае аўтабазу.

Хаўрус жаночы да вітрын прыкуты, -

А дабрабыт жахаецца дурнога “зглазу”.

Аўтобусу наканавана лёсам

Трываць пляўкі, абразы, штурханіну.

Кіроўцу мрояцца бананы і какосы,

А рукі не губляюць каляіну.

СОЦАРТ

За мной Соцарт па сьледзе ходзіць,

Вярбоўшчык дзёрзкага натхненьня.

Якое марыць аб пашане, аб славе

Зь літары вялікай.

Вярбоўшчык, як лісьлівы мніх, -

Ён абяцае, абяцае, ён ведае, куды цаляе,

Ён ас, ён майстар спраў такіх.

У палоне слоіка ягоным

Жаданьні-мятлікі карысьці

Згубілі свой абсяг самохаць,

Яны шчыруюць, б’юць крыламі,

Іх справа – як уяўны стогн.

Натхненьне гвалтам абудзілі

Ў палоне слоіка ягоным,

Дзе ёсьць адзінае жаданьне –

Жыць.

І пішуцца радкі, як хвалі,

Што вецер з акіянам спарадзілі, -

На кожным моры хвалі мусяць быць.

Соцарт і ты мяне прымусіў

Сьпяваць у хоры мятлікаў-ахвяраў.

І я сьпяваў – як служка тваіх дзей.

Падмануты тваёю блешней-словам

Два месяцы і дзень з паловай

Я выштукоўваў верш, які спаліў пазьней.

Я сёньня вольны, я з табой на роўных,

Цяпер ты толькі зьява – хмара і вагонь.

У мітусьлівым навакольным руху броўнскім

Пэгас мой птушка, а ня конь.

СПРОБА ІДЭНТЫФІКАЦЫІ

Хто ты, дзіўнае стварэньне,

зноў ідзеш за мной па сьледзе,

у даведніку нямашака

тлумачэньня тваёй сутнасьці.

Ты жывеш сваёй адсутнасьцю,

пьеш адсутную гарбату,

еш умоўныя варэнікі,

сьпіш умоўныя гадзіны,

як скаціна,

што ня значыцца ў калгасе,

і нічыйная уласнасьць, —

проста ходзіць па папасе,

і яшчэ не адбылася.

Зразумець цябе імнуся,

вывучаю, як француза,

як нянаскае здарэньне

(бо у нас ты не сустрэнеш

без гаспадара скаціны).

Кпінай

з’імітую правакацыю,

спробу ідэнтыфікацыі.

Замкнёная прастора

МОЙ ПАКОЙ

У пакоі, як на складзе,

Ёсьць адметнае бязладзьдзе.

Паспрабуй на гэткай плошчы

Ўладкаваць развагаў мошчы.

У вадным куце — пра грошы,

Там скразьняк заўжды харошы.

У другім — пра лёс свабоды,

Там абрынутыя стоды.

Трэці кут займае посуд,

Там развагі пра п’янтосаў.

А ў чацьвертым — цыгарэты,

Не палю, бо шкодна гэта.

У ГАСЬЦЁХ

На адным узроўні — слава,

На другім узроўні — кава.

Мы спрачаемся з Мудровым,

Дзе о’кей, а дзе халява.

Вечар слухае размовы,

Пустата сынонім сьвету,

Робяць кубачкі выснову:

Лепш пра цукар, а ня «гэта».

На лапаткі ўсіх расклалі,

Абмалолі косткі файна,

Прусакі аж паўцякалі,

Гул стаіць, як ад камбайна.

Адпачнулі тры хвіліны,

Абадзінскага згадалі,

Памаўчалі, пасьпявалі,

Пасядзелі, пастаялі,

Гаспадыні далі «бусю»,

Гагатнулі, быццам гусі,

І праз кволую хвіліну

Мы пакінулі хаціну.

ЗАЛАТАЯ РУНЬ

Вакол твайго імя, Пярун,

Зьбіраюцца, як восы, хмары.

Пякучых бліскавак нэктары

Чакае залатая рунь.

І нават кволай насьцярогі

Няма ў зьмены маладой.

Яна за новае гарой,

Яна шукае іншае дарогі.

Рунь не баіцца гострага кап’я,

Моц Перуна яе містычна экзальтуе.

Няхай даглядчык лямантуе,

Што небясьпечная з вагнём гульня.

Рунь падсьвядома адчувае, —

Патрэбны, як паветра, рызыкоўны чын,

Інакш ня будзе ўраджаю,

Інакш навошта далячынь.

* * *

Разьбіць вакно і разглядзець сусьвет,

Які ад грошай не залежыць,

Які ня мае пэўных межаў,

Які адразу немаўля і дзед.

Хаос здаецца ў сьвеце тым:

Статут ў мінюсьце не глядзелі,

І не зацьверджвалі ў аддзеле,

І вокладкі няма зь цісьненьнем залатым.

Сусьвет, як вецер, як аблокаў рух,

Я не стамляюся за ім імкнуцца,

І часу не хапае азірнуцца,

І я ня ведаю: ці ёсьць пастух.

НАПЯРЭДАДНІ САМАСТОЙНАЙ ВАНДРОЎКІ

Навошта срэбрам спакушаеш,

Падманным месячным сяйвом?