„Праклён жа таму, хто сам сёння не згіне!“

Да смерці да ўласнай гатовы,

Ужо і сякеры блішчаць лязом сінім, —

І людзі схіляюць галовы…

Ці здасца — ў палоне звіняць ланцугамі,

Жыць рабскім жыццём непрыгожым?

Або сябе знішчыць сваімі рукамі?..

— Дзе выйсце, — крычу я, — о Божа?!

Калі ўжо скарыцца нам ворагу трэба,

Калі бярэ верх яго сіла, —

Няхай нас ударыць гром з яснага неба,

Хай прыме жывых нас магіла!“

І раптам праменнае нешта між ночы

Мяне абвіло белізною.

У дол апускаю спалохана вочы —

Зямлі ўжо няма пада мною!

Мы так уцяклі, не пайшлі ў паланянкі

Да ворага… Глянь — зеляніна:

І зелле, і кветкі — то ўсё Свіцязянкі, —

Нас Бог абярнуў у расліны.

Лісты ўсе зялёныя, нібы ў яліны

Ігліцы, як выбеліць іней.

Плывуць над вадою, як пух лебядзіны,

Бялеюць над безданню сіняй.

Як знак чысціні, і вось гэтай парою

У колер у белы адзеты.

І той, хто кранецца крывавай рукою, —

Не ўбачыць ён белага свету.

Адчуў на самім сабе цар рускі гэта,

Адчула ягоная світа:

Нарвалі на беразе возера кветак, —

Галовы вянкамі абвіты.

Ды толькі хто браў кветкі гэтыя ў рукі, —

Была ў іх жахлівая сіла, —

Той падаў і енчыў, і корчыўся ў муках,

Таго смерць адразу касіла.

Прайшлі з таго часу, мінулі стагоддзі,

Ды ў памяць аб тым пакаранні,

„Царамі“ завуць тыя кветкі ў народзе.

У песні старой, у паданні…»

І вось адыходзіць красуня памалу,

Чаўны патанулі і сеці…

Шум чуецца ў пушчы, ўздымаецца хваля

І грозна на бераг нясецца.

Да дна расхінаюцца раптам глыбіні,

Ўскіпае віроў завіруха:

Туды праваліліся ў бездань дзяўчына,

І болей — ні слуху, ні духу.