- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (6) »
—
напісана ва ўсіх парыскіх парках.
2. Кот у ботах
На мастах паміж астравамі
аднаго з азёраў Вэнсэнскага лесу
катэгарычна забараняецца
праход з сабакамі.
Шкада, што ні слова пра катоў.
Што робіць кот у ботах
даверлівых турыстаў,
якія разуваюцца,
расьцягнуўшыся на газоне, —
лепш у мяне не пытайце!
3. Папялушка
Часам кот
пасьпявае нагадзіць
толькі ў адзін туфлік.
4. Дзюймовачка
Знакаміты галяндзкі батанік
аднойчы наведаў Parc Floral
і доўга-доўга вывучаў
усе чырвоныя, белыя, жоўтыя,
аранжавыя, блакітныя, фіялетавыя,
ружовыя, барвовыя, ліловыя
туліпаны, але не знайшоў у іх
ніводнай дзюймовачкі.
Стаміўшыся, ён прысеў на лавачку
і разарваў упакоўку з чыпсамі,
а там — маленечкая дзяўчынка,
усьміхаецца яму
і нешта шчабеча на ягонай мове.
Істотна, што бульба,
зь якой зрабілі чыпсы,
была зь яго роднай Галяндыі.
Трава таксама.
АДЫСЕЯ
Вось яна, Пэнэлёпа, хто б сумняваўся!
У мармуры, хоць ёсьць і пару бронзавых вэрсіяў.
Глядзіць удалеч, падпірае рукой падбародзьдзе,
палову твару зьлізалі марскія вятры,
уся — увасобленае чаканьне.
Справа памірае кентаўр — туды яму і дарога,
зьлева абапіраецца на кій патасны Адам Міцкевіч
(французы кажуць — «Адам Мікевік»),
а яна глядзіць не на іх, вызірае кагосьці трэцяга.
Але найцікавейшае — побач. У фатэлі,
у чырвоным пінжаку супрацоўніцы музэю —
цемнаскурая цётачка з трыма тэлефонамі:
мабільнік — у правай руцэ,
рацыя — у левай,
яшчэ адзін тэлефон, стацыянарны,
вісіць на сьценцы над самым ейным вухам,
а яна пераводзіць вочы з апарата на апарат,
гатовая ў тую ж сэкунду
адказаць на званок па кожным.
Я думаю, сапраўдная Пэнэлёпа —
гэта яна.
РАСТВО
Petit Palais. Musée des Beaux-Arts
Божае нараджэньне,
у вэрсіі паўднёванямецкага разьбяра
першай чвэрці XVI стагодзьдзя.
Немаўля Ісус.
Два анёлы над ясьлямі.
Вол. Восьлік.
Авечкі засталіся на другім пляне.
Дзьве пары выпадковых сьведкаў,
з выгляду — тыповыя нямецкія бюргеры,
трэба разумець — пастухі.
Усярэдзіне — Марыя
з малітоўна складзенымі рукамі.
Ейнага мужа Язэпа,
цесьляра,
лёгка пазнаць па руцэ
з чатырма адцяпанымі пальцамі.
КЛЮНІ. МУЗЭЙ СЯРЭДНЯВЕЧЧА
1. Вітраж XIII ст.
Салямэя
ўстае на задні мосьцік.
Ёсьць ад чаго страціць галаву.
2. Пакуты Гасподнія (XIV ст.)
Вартаўнікі сьпяць.
Хрыстос вылазіць з труны.
Асьцярожна, каб не абудзіць.
3. Вітраж XV ст.
Першая думка:
каго і навошта Хрыстос
цягае за вуха?
Толькі па мячы Пётры
разумееш, што вуха насамрэч
прыстаўляюць на месца.
4. Сярэднявечны алегарызм
Пяць выяваў Дамы з аднарогам
адпавядаюць пяці пачуцьцям.
На той, што сымбалізуе зрок,
аднарог глядзіцца ў люстэрка Дамы.
Люстэрка маленькае —
і аднарог бачыць сябе
бязрогім.
5. Сярэднявечны рэалізм
Сьвінка грае на аргане,
прычым і арган, і сьвінка
выглядаюць максымальна
праўдападобна.
6.
На выйсьці
машынальна падаў міласьціну
музэйнаму супрацоўніку.
АБ КАВЯРНЯХ ПАРЫСКІХ ПРАЎДА
«Ратонда» і «Клязэры-дэ-Ліла»,
«Пракоп» і «Кафэ дэ ля Пэ» —
патаснае фуфло,
што даўно ня мае ніякага дачыненьня
да мастацтва.
Месцы, дзе сёньняшняя публіка
пераплачвае за каву тых,
каму налівалі ў крэдыт
стагодзьдзе або тры таму.
Сёньняшні Хэмінгуэй
сядзеў бы на даху
дзевяціпавярховай крамы «Printemps»,
у кавярні самаабслугі,
адкуль адкрываецца
бясплатны вайфай
і найлепшая панарама Парыжу,
з Эйфэлевай вежай або Манмартрам
(залежыць ад выбару століка).
Хочаце доказаў?
Кава эспрэса,
што наліваецца там з аўтамата,
на смак вельмі нагадвае ягоную прозу.
СНОБЫ НА ВЫСТАВЕ
1.
У шкляной вітрыне
парыскай эратычнай кнігарні
адлюстроўваецца доўгая чарга снобаў,
што стаяць па білеты на мастацкую выставу.
І ўся чарга нешта чытае,
на фоне вялікага ню ад Амэдэа Мадыльяні.
Думаю, гаспадары кнігарні
не змаглі б лепей аформіць свае вітрыны.
2.
Яшчэ ні разу ня бачыў ніводнай чаргі
ля ўваходаў у бясплатныя парыскія музэі.
І ніводнага платнага музэю
без кілямэтровых чэргаў.
3.
Чым болей
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (6) »