мае думкi, паглядзеў на мяне i сказаў: - Мне таксама хочацца пiць... Давай пашукаем калодзеж... Я безнадзейна махнуў рукой: недарэчна наўздагад шукаць калодзеж у бязмежнай пустынi. I ўсё ж мы рушылi ў дарогу. Мiналi гадзiна за гадзiнай, а мы моўчкi ўсё iшлi ды iшлi па сыпкiм залацiстым пяску. Звечарэла, пачалi загарацца зоркi. Я бачыў iх, як у сне, ад смагi мяне трошкi лiхаманiла. У памяцi ўсплылi словы Маленькага прынца. - Значыць, ты таксама ведаеш, што такое смага? - спытаў я. Але Маленькi прынц не адказаў на маё пытанне. - Вада бывае неабходная i сэрцу... - проста сказаў ён. Я не зразумеў яго адказу, але прамаўчаў... Я добра ведаў, што не варта яго распытваць. Ён стамiўся i сеў на пясок. Я прымасцiўся побач. Праз якую хвiлiну маўчання ён вымавiў: - Зоркi вельмi прыгожыя таму, што недзе там ёсць кветка, хоць яе i не вiдно... Я згадзiўся з iм i моўчкi глядзеў на залiтыя месячным святлом пясчаныя хвалi. - Прыгожа ў пустынi, - дадаў ён. Што праўда, то праўда. Я заўсёды любiў пустыню. Сядзеш на бархан. Нiчога не вiдно. Шчога не чутно. I толькi нешта зiхацiць у цiшы... - I надае хараство пустынi тое, - сказаў Маленькi прынц, - што дзесьцi ў ёй хаваюцца крынiцы... I раптам я зразумеў гэтае варожкае ззянне пяску. У маленстве я жыў у вельмi старым доме. Расказвалi, што ў iм быў схаваны нейкi скарб. Вядома, нiхто так i не змог адшукаць таго скарбу, а можа яго нават i не шукалi. Але ён зачароўваў усю сялiбу. Глыбока ў сэрцы хаваў дом неспазнаную таямнiцу... - Гэта праўда, - згадзiўся я. - Вазьмi ты дом, цi зоркi, цi пустынi, тое, што надае iм сапраўднае хараство, не ўбачыш вокам. - Я рады, што ты згодзен з маiм Лiсам, - адказаў Маленькi прынц. Маленькi прынц задрамаў. Я ўзяў яго на рукi i пайшоў далей. Я быў усхваляваны. Мне здавалася, што я нясу далiкатны скарб. Здавалася нават, што на ўсёй Зямлi няма нiчога болей кволага. Нас амывала месячнае святло, i я глядзеў на бледны лоб маленькага прынца, на яго заплюшчаныя вочы, на пасмачкi валасоў, якiя паварушваў лёгкi ветрык, i я думаў: тое, што я зараз бачу, толькi абалонка. Сама галоўнае - тое, чаго не ўбачыш вачыма... На яго вуснах мiльгнула ледзь прыкметная ўсмешка, i мне зноў падумалася: "Што мацней за ўсё хвалюе мяне ў гэтым сонным прынцы, дык гэта яго вернасць кветцы, гэта вобраз ружы, якi, як агеньчык каганца, свецiцца ў iм, нават калi ён спiць..." I ён здаўся мне яшчэ болей кволым. Трэба вельмi старанна ахоўваць каганцы: дзьмухнi вецер - i яны могуць патухнуць... Так я iшоў ды iшоў, пакуль на досвiтку не наткнуўся на калодзеж.
- Людзi ўплiшчваюцца ў хуткiя цягнiкi, але яны i самi не разумеюць, чаго шукаюць, - сказаў Маленькi прынц. - I апаноўвае людзей трывога, i пачынаюць яны кiдацца то ў адзiн, то ў другi бок... Маленькi прынц памаўчаў, потым дадаў: - I ўсё дарэмна... Калодзеж, да якога мы дайшлi, не быў падобны на сахарскiя калодзежы. Сахарскiя калодзежы - гэта звычайныя ямкi, выкапаныя ў пяску. Гэты ж нагадваў сама сапраўдны вясковы калодзеж. Але нiдзе паблiзу не было нiводнай вёсачкi, i я падумаў, што трызню. - Як дзiўна, - сказаў я Маленькаму прынцу, - тут усё прыгатавана: i калаўрот, i вядро, i вяроўка... Ён засмяяўся, узяў вяроўку, пачаў раскручваць калаўрот. I калаўрот зарыпеў, нiбы стары флюгер, якi доўга ржавеў у бязветры. - Чуеш? - сказаў Маленькi прынц. - Мы разбудзiлi калодзеж, i ён заспяваў... Я не хацеў, каб ён высiльваўся: - Дай сюды, я сам. Гэта зацяжка для цябе. Я павольна падцягнуў поўнае вядро да краю калодзежа. Трывала паставiў яго на зрубе. У вушах усё яшчэ звiнела песня калаўрота, на яшчэ не супакоенай вадзе трымцела сонца. - Мне хочацца глынуць гэтай вады, - сказаў Маленькi прынц, - дай папiць... I я зразумеў, чаго ён шукаў! Я паднёс вядро да яго вуснаў. Ён заплюшчыў вочы i пачаў пiць. Было так хораша, нiбы ў свята. Гэтая вада была не проста спажыўны прадукт, гэта было нешта куды большае. Яна нарадзiлася з хадзьбы пад зоркамi, з песнi калаўрота, з намаганняў маiх рук. Яна была прыемнай сэрцу, нiбы падарунак. Нiбы навагоднi падарунак, якi я атрымлiваў у маленстве пад зiхаценне елкi, пад арганную музыку паўночнай iмшы, пад пяшчоту ўсмешак. - На тваёй планеце, - сказаў Маленькi прынц, - людзi вырошчваюць пяць тысяч ружаў у адным толькi садзе... I не знаходзяць таго, чаго шукаюць... - Не знаходзяць... - згадзiўся я. - А тое, што яны шукаюць, можна знансцi ў адной толькi ружы, - альбо ў глытку вады... - Безумоўна, - згадзiўся я. А Маленькi прынц дадаў: - Вочы сляпыя. Шукаць трэба сэрцам. Я напiўся. Мне лёгка дыхалася. Пясок на дасвеццi адлiваў мёдам. I гэты мядовы колер таксама напаўняў мяне шчасцем. Чаго б мне было гараваць? - Ты павiнен стрымаць сваё абяцанне, - мякка нагадаў Маленькi прынц, якi зноў усеўся поруч са мной. - Якое абяцанне? - Памятаеш... напыснiчак майму баранчыку... Я ж у адказе за сваю кветку! Я дастаў з кiшэнi накiды малюнкаў. Маленькi прынц глянуў на iх i засмяяўся: - Твае баабабы трошкi падобныя на капусту... - Ну вось!.. А я так ганарыўся сваiмi баабабамi! - А якiя вушы ў тваёй лiсiцы... Як рогi... Ды якiя доўгiя!.. I ён зноў засмяяўся. - Ты несправядлiвы, малыш, я ж не ўмею маляваць, хiба толькi ўдаваў звонку ды знутры. - Нiчога. I так добра будзе, - супакоiў ён мяне, - дзецi зразумеюць. Я ўзяў аловак i намаляваў напыснiчак. Сэрца маё сцiснулася, калi я аддаваў малюнак Маленькаму прынцу: - Ты нешта ўтойваеш ад мяне... Але ён адказаў: - Ведаеш... заўтра будзе якраз гадавiна, як я трапiў да вас на Зямлю... Ён змоўк. Потым дадаў: - Я прызямлiўся побач, зусiм недалёка адгэтуль... I пачырванеў. I зноў, я сам не разумеў чаму, але мяне агарнула дзiўная туга. I ўсё ж я спытаў: - Значыць, ты зусiм невыпадкова прагульваўся тут у дзень нашага знаёмства, тыдзень назад, такi адзiнокi, тут, за тысячу мiль ад людскога селiшча! Ты вяртаўся на тое месца, дзе прызямлiўся? Маленькi прынц зноў пачырванеў. - Мабыць таму, што спаўняецца год?.. - нерашуча працягваў я. Маленькi прынц зноў пачырванеў. Ён нiколi не адказваў на пытаннi, але калi ён чырванеў, гэта значыла "так", цi ж няпраўда? - Ах, - вырвалася ў мяне, - баюся, што... Але ён не даў мне дагаварыць: - Пара табе ўжо ўзяцца за работу. Iдзi да сваёй машыны. Я буду чакаць цябе тут. Вяртайся ўвечары. Я вагаўся. Мне ўзгадаўся Лiс. Нялёгка стрымаць слёзы, калi дазволiш, каб цябе прыручылi...
Непадалёку ад калодзежа грувасцiлiся руiны старажытнай каменнай сцяны. На другi вечар я вяртаўся сюды ад самалёта i яшчэ здалёк заўважыў Маленькага прынца, якi сядзеў на сцяне i матляў нагамi. Да мяне данёсся яго голас: - Хiба ты не памятаеш? - казаў ён. - Але не тут! Нехта, безумоўна, падтрымаў гамонку, бо Маленькi прынц запярэчыў: - Ну так, так! Гэта было роўна год назад, дзень у дзень, толькi ў iншым месцы... Я наблiжаўся да сцяны. Як i раней, нiкога не бачыў i не чуў. Аднак Маленькi прынц
ХХV
- Людзi ўплiшчваюцца ў хуткiя цягнiкi, але яны i самi не разумеюць, чаго шукаюць, - сказаў Маленькi прынц. - I апаноўвае людзей трывога, i пачынаюць яны кiдацца то ў адзiн, то ў другi бок... Маленькi прынц памаўчаў, потым дадаў: - I ўсё дарэмна... Калодзеж, да якога мы дайшлi, не быў падобны на сахарскiя калодзежы. Сахарскiя калодзежы - гэта звычайныя ямкi, выкапаныя ў пяску. Гэты ж нагадваў сама сапраўдны вясковы калодзеж. Але нiдзе паблiзу не было нiводнай вёсачкi, i я падумаў, што трызню. - Як дзiўна, - сказаў я Маленькаму прынцу, - тут усё прыгатавана: i калаўрот, i вядро, i вяроўка... Ён засмяяўся, узяў вяроўку, пачаў раскручваць калаўрот. I калаўрот зарыпеў, нiбы стары флюгер, якi доўга ржавеў у бязветры. - Чуеш? - сказаў Маленькi прынц. - Мы разбудзiлi калодзеж, i ён заспяваў... Я не хацеў, каб ён высiльваўся: - Дай сюды, я сам. Гэта зацяжка для цябе. Я павольна падцягнуў поўнае вядро да краю калодзежа. Трывала паставiў яго на зрубе. У вушах усё яшчэ звiнела песня калаўрота, на яшчэ не супакоенай вадзе трымцела сонца. - Мне хочацца глынуць гэтай вады, - сказаў Маленькi прынц, - дай папiць... I я зразумеў, чаго ён шукаў! Я паднёс вядро да яго вуснаў. Ён заплюшчыў вочы i пачаў пiць. Было так хораша, нiбы ў свята. Гэтая вада была не проста спажыўны прадукт, гэта было нешта куды большае. Яна нарадзiлася з хадзьбы пад зоркамi, з песнi калаўрота, з намаганняў маiх рук. Яна была прыемнай сэрцу, нiбы падарунак. Нiбы навагоднi падарунак, якi я атрымлiваў у маленстве пад зiхаценне елкi, пад арганную музыку паўночнай iмшы, пад пяшчоту ўсмешак. - На тваёй планеце, - сказаў Маленькi прынц, - людзi вырошчваюць пяць тысяч ружаў у адным толькi садзе... I не знаходзяць таго, чаго шукаюць... - Не знаходзяць... - згадзiўся я. - А тое, што яны шукаюць, можна знансцi ў адной толькi ружы, - альбо ў глытку вады... - Безумоўна, - згадзiўся я. А Маленькi прынц дадаў: - Вочы сляпыя. Шукаць трэба сэрцам. Я напiўся. Мне лёгка дыхалася. Пясок на дасвеццi адлiваў мёдам. I гэты мядовы колер таксама напаўняў мяне шчасцем. Чаго б мне было гараваць? - Ты павiнен стрымаць сваё абяцанне, - мякка нагадаў Маленькi прынц, якi зноў усеўся поруч са мной. - Якое абяцанне? - Памятаеш... напыснiчак майму баранчыку... Я ж у адказе за сваю кветку! Я дастаў з кiшэнi накiды малюнкаў. Маленькi прынц глянуў на iх i засмяяўся: - Твае баабабы трошкi падобныя на капусту... - Ну вось!.. А я так ганарыўся сваiмi баабабамi! - А якiя вушы ў тваёй лiсiцы... Як рогi... Ды якiя доўгiя!.. I ён зноў засмяяўся. - Ты несправядлiвы, малыш, я ж не ўмею маляваць, хiба толькi ўдаваў звонку ды знутры. - Нiчога. I так добра будзе, - супакоiў ён мяне, - дзецi зразумеюць. Я ўзяў аловак i намаляваў напыснiчак. Сэрца маё сцiснулася, калi я аддаваў малюнак Маленькаму прынцу: - Ты нешта ўтойваеш ад мяне... Але ён адказаў: - Ведаеш... заўтра будзе якраз гадавiна, як я трапiў да вас на Зямлю... Ён змоўк. Потым дадаў: - Я прызямлiўся побач, зусiм недалёка адгэтуль... I пачырванеў. I зноў, я сам не разумеў чаму, але мяне агарнула дзiўная туга. I ўсё ж я спытаў: - Значыць, ты зусiм невыпадкова прагульваўся тут у дзень нашага знаёмства, тыдзень назад, такi адзiнокi, тут, за тысячу мiль ад людскога селiшча! Ты вяртаўся на тое месца, дзе прызямлiўся? Маленькi прынц зноў пачырванеў. - Мабыць таму, што спаўняецца год?.. - нерашуча працягваў я. Маленькi прынц зноў пачырванеў. Ён нiколi не адказваў на пытаннi, але калi ён чырванеў, гэта значыла "так", цi ж няпраўда? - Ах, - вырвалася ў мяне, - баюся, што... Але ён не даў мне дагаварыць: - Пара табе ўжо ўзяцца за работу. Iдзi да сваёй машыны. Я буду чакаць цябе тут. Вяртайся ўвечары. Я вагаўся. Мне ўзгадаўся Лiс. Нялёгка стрымаць слёзы, калi дазволiш, каб цябе прыручылi...
ХХVI
Непадалёку ад калодзежа грувасцiлiся руiны старажытнай каменнай сцяны. На другi вечар я вяртаўся сюды ад самалёта i яшчэ здалёк заўважыў Маленькага прынца, якi сядзеў на сцяне i матляў нагамi. Да мяне данёсся яго голас: - Хiба ты не памятаеш? - казаў ён. - Але не тут! Нехта, безумоўна, падтрымаў гамонку, бо Маленькi прынц запярэчыў: - Ну так, так! Гэта было роўна год назад, дзень у дзень, толькi ў iншым месцы... Я наблiжаўся да сцяны. Як i раней, нiкога не бачыў i не чуў. Аднак Маленькi прынц