- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (18) »
Ніл Гілевіч І ЧУЮ Я ГОЛАС
Выбраныя вершы 1954 — 2008
Падрыхтаванае на падставе: Ніл Гілевіч, I чую я голас...: выбраныя вершы, 1954-2008, — Мінск: Про Христо, 2009. — 176 с.
Copyright © 2015 by Kamunikat.org
«Ключык» да задумы гэтага зборніка
У траўні 1955 года на секцыі паэзіі Саюза пісьменнікаў абмяркоўваўся рукапіс маёй першай кнігі вершаў « Песня ў дарогу». Апошнім узяў слова масціты паэт Максім Лужанін. «Усе крытычныя закіды, зробленыя тут аўтару рукапіса, слушныя. Я далучаюся да ix i паўтарацца не буду. Хачу сказаць пра нешта больш сур'ёзнае — пра ідэйную ўшчэрбнасць некаторых твораў маладога паэта. Вось верш пра параненую грушу:
Я глядзеў i параўноўваў
Ix зайздросную красу.
Бура ноччу перуновай
Адвіхнула ў грушы сук.
I яшчэ не ўспела груша
Гора выплакаць слязьмі —
Па галіне хтось бяздушна
Пераехаў калясьмі.
Пры дарозе…
Пры дарозе пыльнай, шумнай,
Недалёка ад сяла,
Адзінокай прыгажуняй
Груша ўвесну расцвіла.
Кожны дзень у май той светлы
Я спыняўся перад ёй,
Ідучы ў калгас суседні
Да абранніцы сваёй.
Я глядзеў i параўноўваў
Іх чароўную красу...
Бура ноччу перуновай
Адвіхнула ў грушы сук.
Сук зялёны не жадае
Марна згінуць без пары,
Ды з жыццём яго злучае
Толькі стужачка кары.
I яшчэ не ўспела груша
Гора выплакаць слязьмі, —
Па галіне хтось бяздушна
Пераехаў калясьмі.
Утаптаў у жвір вільготны
Дробны ліст, пахучы цвет...
Ca спаткання шлях зваротны
Вёў мяне амаль услед.
Прыпыніўся я ля дрэўца,
Паглядзеў i гавару:
— Пацярпі крыху, здаецца,
Я прыйшоў яшчэ ў пару.
Будзеш ты ізноў прыгожай!
Страшны боль твой я ўніму.
Мне краса твая тут, можа,
Больш патрэбна, чым каму.
1954
* * *
Мне з кожным годам даражэй
Твае, вясна, дары-гасцінцы,
Здаровы хмель тваіх дражджэй
У кожнай тоненькай сцяблінцы.
Мне ўсё мацней карціць пачуць
Званочак срэбны ў паднябессі.
Прыпільнаваць, калі чуць-чуць
Падснежнік выгляне на ўзлессі.
Я прагным сэрцам п'ю настой
Тваіх чаромух і баюся,
Што развітаюся з табой,
А ўдосталь так і не нап'юся.
1960
* * *
Не пакідай мяне, мой светлы сум,
З табой мне хораша на адвячорку
Хадзіць і слухаць лесу ціхі шум,
Пакуль суцемак не запаліць зорку.
У небе хмаркі, як абрыўкі дум,
Плывуць туды, дзе сонца сядзе хутка.
Гусцеюць цені у лясных закутках...
Не пакідай мяне, мой светлы сум.
1961
* * *
Як ты грымела, як бабахала,
Мая рабінавая ноч!
Стокрылы вецер дол аблахаваў
І вобзем кідаўся наўзбоч.
Як быццам тоўшч нябёс валілася
Трашчала так над галавой.
I толькі сэрца весялілася,
Здранцвення скінуўшы павой.
Маланкі бліскалі, мігцеліся,
Як стрэлы, жыхалі здалёк.
І не згадаць, куды ён цэліўся,
Сляпы, разгневаны стралок.
То залатымі дратаванкамі
Крамсалі неба ўшыр і ўдоўж,
І, як прышпораны маланкамі,
Ляцеў лавінай гулкай дождж.
Нібы дзяцюк, якога здалечы
Да мілай сцежкі прывялі,
Ён упіваўся, прыпадаючы,
У вусны смяглыя зямлі.
Калі б ты знала, ноч грымотная,
Як дыхаць стала мне вальней,
Якой задухі
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (18) »