ні ішоў,
вядзе з сабой
раздарожжа.
*
Блукаю
па незнаемым горадзе.
Ніхто мяне тут не спаткае,
ніхто не пярэйме,
ніхто не скажа:
ты сёння не гэтакі, як звычайна.
*
Хіба я ведаю,
чаму я ўчора думаў адно,
а сёння другое,
чаму ўчора быў у адным настроі,
а сёння ў другім...
Мне часам здаецца,
што я рука,
у якой ёсць свой уладальнік.
*
Раніца.
Дворнік мяце тратуар —
ніяк не патрапщь
змесці свой цень.
*
Чакайце, птушкі,
чакайце, дрэвы,
чакай, зямля,—
куды вы без чалавека?!.
*
Які ты — неўпрыкметку
упэўнішся шматкроць.
А вершы — гэта сведкі
i за цябе, й супроць.
*
Світае.
3 глыбінь чалавечага сну
уваскрасаюць сонца
i — чалавек.
*
Я там ужо быў,
i гэта я ўжо рабіў,
i тое ўжо зведаў...—
стаю сярод белага дня
з жыццём ашчаджоным для невядомай
справы,
для невядомай думкі
i для невядомага дня.
*
Чалавек:
упадае ў жыццё
вадой,
выпадае —
лёдам.
*
Тут — спёка,
там — сцюжа,
тут — дужа цяжка,
а там — залёгка,
тут — я занадта шматстайны,
а там — занадта самотны...
Усё жыццё шукаю сябе,
што быў бы не мной,
a кімсьці.
*
Канчаецца лета:
лісце
туліцца да галіны,
галіна — да дрэва,
дрэва — да каранёў.
*
Растае снег.
А ён жа так шмат абяцаў,
калі падаў.
*
Ішоў па зямлі,
еў яблыкі,
зярняты збіраў
i высейваў у дол...
Калі прайду ўсю зямлю —
вярнуся
ў квітнеючы сад.
*
Як бы ні мкнулася дрэва
ў неба,
яно ўсё роўна
не дасягае неба...
Але, магчыма,
ніякага іншага неба няма,
апроч самога імкнення.
Алесь Разанаў
Нарадзіўся 5 сьнежня 1947 году ў вёсцы Сялец Бярозаўскага раёну Берасьцейскай вобласьці. Вучыўся ў БДУ, але быў выключаны за патрабаваньне беларусізацыі ўнівэрсытэту. У 1970 годзе скончыў Берасьцейскі пэдагагічны інстытут. Працаваў у «ЛіМе», «Роднай прыродзе», выдавецтве «Мастацкая літаратура», часопісе «Крыніца». Паэт і перакладчык, ляўрэат Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы. З 1990 старшыня Беларускага рэспубліканскага фонду імя Рэрыхаў, з 1992 навуковы супрацоўнік Нацыянальнага навукова-асьветнага цэнтра імя Ф. Скарыны. Віцэ-прэзідэнт Беларускага Пэн-цэнтра. Сябра Рады СП Беларусі (з 1990). Узнагароджаны дыпломам ЮНЕСКА за ўдзел у міжнародным літаратурным конкурсе «Сустрэча двух сусьветаў». Першыя публікацыі А. Разанава з'явіліся ў 1961 у піянэрскіх газэтах. Аўтар зборнікаў паэзіі «Адраджэньне», «Назаўжды», «Каардынаты быцьця», «Шлях – 360», «Вастрыё стралы», «У горадзе валадарыць Рагвалод» (Вершаказы і пункціры). Творчасьць паэта сьведчыць аб яго неардынарным мысленьні і нетрадыцыйным вобразна-паэтычным самавыяўленьні. Наватарскія жанравыя і рытміка-інтанацыйныя формы яго паэзіі вызначаюцца гуманістычным напаўненьнем, багатым жыцьцёвым зьместам. Як адзначаў вядомы крытык В. Бечык, «ён абапіраецца на вялікі вопыт сусьветнага мастацтва. Мы ўбачым у яго творах і баладны лад, і сучасную жанрава-стылявую раскаванасьць, і асаблівую ёмістасьць усходніх танка і хоку, і ўласьцівыя сюррэалізму сродкі і прыёмы пісьма». У нечаканасьці асацыяцый, мэтафарычнай вастрыні і дакладнасьці, заснаваных на збліжэньні далёкіх паняцьцяў, адкрываецца неабсяжны інтэлектуальны падтэкст. Філасофскі роздум над бясконцым і непаўторным сьветам прыроды, грамадскім быцьцём і неабмежаванымі духоўнымі магчымасьцямі чалавечай асобы, над маральна-этычнымі праблемамі сучаснасьці найбольш поўна выяўляецца ў верлібры і яго разнавіднасьцях – квантэмах і версэтах. Паэзія А. Разанава патрабуе ўдумлівага і неаднаразовага прачытаньня, заўсёды адкрывае новыя абсягі творчай індывідуальнасьці. Выступае з артыкуламі па пытаньнях сучаснага літаратурнага працэсу, а таксама ў жанры эсэістыкі. Вядомы як перакладчык. Яго творы перакладзены на ангельскую, балгарскую, грузінскую, чувашскую, чэшскую, эстонскую мовы. Жыў некаторы час у Нямеччыне й Аўстрыі. Цяпер жыве ў Менску.