Паміж зоркай і свечкай (Генадзь Бураўкін) Страница 1 - Литвек

Генадзь Бураўкін ПАМІЖ ЗОРКАЙ І СВЕЧКАЙ

Падрыхтаванае на падставе: Генадзь Бураўкін, Паміж зоркай і свечкай. Вершы, — Мінск: Выдавецтва Бацькаўшчына, 2000. — 160 с.

* * *

Гэта тайна

Спрадвечнай

На свеце была:

Паміж зоркай і свечкай

Ёсць нітка святла.

У начы безгалосай

Шлях падкажуць і мне

Зорка ў цёмных нябёсах,

Свечка ў дальнім акне.

Сумна ў сэрцы асядзе,

Як і ў даўніх вяках, —

Зорка ў мілым паглядзе,

Свечка ў мёртвых руках.

Дажывуся і сам я

Да самотнай пары,

Калі зорка згасае,

А свечка гарыць,

Кожнай кропляй гарачай

Лье святло, як спакон...

I не мне перайначваць

Гэты вечны закон.

Аўтар і выдавецтва шчыра дзякуюць сябрам Беларуска-Амерыканскага грамадскага Цэнтра ў Саўт-Рыверы за дапамогу ў выданні гэтай кнігі

МАЯ АСЕННЯЯ ПАРА

* * *

Прыйшла мая асенняя пара —

I да стала папера запрашае,

Бяжыць гулліва рыфма да пяра

I боскі халадок душу ўзрушае.

Я зноў шчаслівы,

Як прылётны птах.

Мне ў гэтым свсце вольна і прасторна.

Плыве ў садах апалых грушаў пах

I падаюць лісты з рабіны чорнай.

Сінічка жвава скача за плячом —

Здаецца, што вось-вось радок мой клюне.

Вятрыска з ценькім сцішаным плачом

Прыладжваецца за суседскай клуняй.

Ля ног —

Ніты парваных павуцін,

Незатаптаныя кратовы норкі...

I я — на ўсю ваколіцу адзін

I ў той жа час зусім не адзінокі.

Мне словы развярэдзілі душу,

Я зразумеў цярплівую прыроду

I ў небе ўчуў бялюткіх крылаў шум —

Як быццам на парозе адыходу...

* * *

Пакуль жывы,

Турбуйся аб жыцці,

Але пра смерць не забывай таксама,

Каб з першым і апошнім словам "мама",

З якім у свет прыйшоў,

З яго пайсці.

Паспей для ўнука дрэва пасадзіць

I пыл з іконы старадаўняй сцерці.

I памятай заўсёды:

Толькі ў смерці

Ёсць права ўсё спакойна рассудзіць.

Не мітусіся лішне —

Усяго

Купіць,

Нагрэбсці,

Нахапаць

Няможна,

I драбязу не пхні ў рукзак дарожны —

Ты ж хочаш сыну перадаць яго.

Не бойся смерці —

У тваёй крыві

Ханае і агню, і засцярогі.

Не саступай з абранае дарогі.

Пакуль жывы,

Жыві!

* * *

Я стаміўся ад сустрэч і спрэчак,

Ад папер,

Паседжанняў,

Прамоў.

Хочацца да яблынь і парэчак,

Да Дзвіны нахмуранай —

Дамоў.

Лектары

Бясстрасныя, як ёгі,

Зноў і зноў падказваюць адно —

Як не збіцца нам з прамой дарогі,

Аб якой забылі ўсе даўно.

А мая надзейная дарога

Павядзе мяне праз гушчары

Да глухога селішча старога,

Да бацькоўскай студні,

Што ў двары.

Ноччу там пад месяцам двурогім

Журавель парыпвае-пяе.

Там пачатак і канец дарогі.

і не збіцца б толькі мне з яе ...

* * *

Ах, не спявайце вы пры мне

Чужому берагу асанну.

Я вас перабіваць не стану,

Але душу мне скалане

Сум аб радзімай старане.

Я не хачу пакрыўдзіць вас

Маёю ціхаю тугою.

Другою вечнаю любоўю

Жыве душа мая ўвесь час.

Я моўчкі адыду ў куток,

Дзе дрэмле змрок несамавіты,

I ачышчальных слёз глыток

Заменіць шчырыя малітвы...

Я не забыў, дзе мой выток...

* * *

Памяці Пімена Панчанкі

Настаўнікі не паміраюць.

А аддаляюцца ад нас

I зверху строга назіраюць,

Як мы вядзём свой рэй і час.

Яны не могуць нам нічога

Ні адмяніць, ні загадаць,

А толькі смутнаю трывогай

Самотны голас свой падаць.

У небе роспачнасці

Ноўняй

Іх думка ясная плыве.

Яны жывуць,

Пакуль мы помнім

I вопыт іх, і запавет.

Мы не адразу разумеем,

Як цяжка ўзняць было б крыло

I ўзвіцца ўверх на зло завеям,

Каб іх на свеце не было.

Яны з далёкасці сусветнай

Душою светлай кожны міг

За намі сочаць непрыкметна,

Аж гюкуль прыйдзем мы да іх...

* * *

Каму патрэбнае "Поле-полечка",

Каб у душы запал закінеў,

А мне —

"Купалінка",

"Перапёлачка",

I звон цымбальны,

I дудкі спеў.

Каму — "Лезгінка",

"Гапак"

Ці "Хора",

Каб у вандроўках быў лёгкім к]

А мне найлепей,

Каб быць у гуморы, —

"Мікіта",

"Бульба"

I "Чабарок".

Хто — стэп карнаямі агалошвае,

Хто — дудуком адгукаецца з гор.

Мая жалейка —

Зусім не горшая,

Не сапсуе паважаны хор.

Няхай дзівак ярлыкі развешвае,

Багацце ўзважвае —

Дзе чыё.

Маё — не горшае,

Хай і не лепшае.

А Богам дадзенае —

Маё.

* * *

Там — правалы,

А тут — прагалы

Ці зусім ніякіх слядоў.

Колькі коней не запрагаю,

Не дагнаць маладых гадоў.

Не дагнаць,

Не вярнуць,

Не аклікнуць,

Грыву цёплую не ўхапіць —

Паўз балынак пралятаюць без ліку,

Толькі збоку мільгаюць слупы.

Эх вы, коні