снегаўборачнай тэхнікай, якая з красавіка прастойвала ў гаражах. Дзе-нідзе ў вітрынах пачалі з’яўляцца папяровыя сняжынкі і рознакаляровыя гірлянды.

Дзяўчаты пілі гарбату і вялі гутарку.

— А мне Дзіма ліст даслаў, — сказала Аліна, якая перамешвала цукар у кубку. — Ад рукі, на аркушы. Почырк у яго, канешне… як курыца лапай!

— Ну, што ты, якая курыца — арол! — засмяялася Ганначка ды адкусіла кавалак пончыка, праверанага на кашэрнасць.

— Арол. І праўда.

— А чаго на аркушы? Рамантыкай накрыла?

— Не. Дактары забарГаннаюць карыстацца ноўтбукам.

— І што ён піша?

— Піша, што ягоныя бацькі ачмурэлі. Двойчы. Першы раз — калі ўбачылі яго ў выпуску навін на шпітальным ложку. Нічога сабе: адпусцілі сына ў рэстаран! Затое, піша, бацька вельмі шчаслівы. «Малайчына, сын, атрымаў баявое хрышчэнне ды сапраўднае раненне, герой, так і далей трымаць!»

— А другі раз чаго ачмурэлі?

— Калі ўбачылі ў яго на пальцы заручальны пярсцёнак ды з нявесткай пазнаёміліся. Якая ў суседняй палаце ляжыць.

— З кім гэта? — здзівілася Ганна.

— З кім! З Таняй. Я даставіла ў шпіталь работніцу ЗАГСу, тая правяла цырымонію. Нашыя Дон Кіхот і Дульсінея павінны трымацца разам, паасобку яны толькі нашкодзяць і адно аднаму, і ўсяму свету.

— І Дзіма дараваў ёй здраду?

— Я яму патлумачыла, што гэта не здрада. Таня шчыра хацела адхапіць Джэромавы грошы, каб бязбедна жыць з Дзімам. Яна ж ведала, што Джэром памірае.

— Не дужа высакародна!

— У кожнага сваё разуменне высакароднасці.

— А як жа твой шлюб і прыгожы мужчынскі твар побач?

— Не, я тут падумала… Прыгажосць — вельмі ненадзейны спадарожнік. Мужа трэба шукаць разумнага. А пакуль… я лепш сабе ў Намібіі пабудую яшчэ адзін «MoST», каб не было часу нават думаць пра мужчын. Дарэчы, у нас калі вылет?

— А трэцяй гадзіне.

— Ну дык дапівайма-даядайма — і ў «буцэфала»! Хачу найхутчэй абнавіць свой чамаданчык!

— Даўно карцела даведацца: што за мара такая — чамадан з кракадзілавай скуры? — спыталася Ганначка і адкусіла пончык.

Аліна ўсміхнулася:

— З лагера яшчэ. Там такі дух спаборніцтва… ва ўсім і заўсёды. Ён пачынаецца ўжо тады, калі ты забіраешся ў аўтобус. З сумкай альбо чамаданам. Чамадан адразу вызначае твой сацыяльны статус. Бачна, з якой ты сям’і. У мяне была падрапаная старая спартыўная сумка, і мне заўсёды хацелася прыйсці на збор, трымаючы ў руках чамадан — абавязкова з кракадзілавай скуры, каб усе памерлі ад зайздрасці! І вось ён ёсць, чамадан… а лагера ўжо няма.

Раптам Аліне падалося, што за акном мільгнула постаць сівой цыганкі з дзіцём на руках. Аліна пасунулася да шкла, каб лепей разгледзець вуліцу, але ніякай цыганкі там не ўбачыла.

— Прымроілася! — Аліна нахілілася, выцягнула з-пад стала чамадан, адкрыла яго, каб праверыць, ці на месцы дакументы, і войкнула.

Замест адзення і папер у чамадане на чорным аксаміце ляжала пяць вялікіх ружовых дыяментаў.