- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (11) »
У службовых замотах
Я не страціў правоў,
Каб паслухаць самотна
Іх сівых журавоў,
Каб у хісткім спляценні
Напамінаў і дат
Іх знаёмыя цені
Між рабін угадаць...
Чмыхне спуджаны вожык,
Нібы ўчуўшы бяду...
Я ўжо даўняга, можа,
Больш нідзе не знайду.
Ды хіба гэта мала,
Калі там пасяджу,
Дзе вясёлая мама
Серп схавала ў мяжу,
Дзе я мчаў з хлапчукамі
Да надрэчнай грады,
Дзе стаяў з васількамі
Бацька мой малады?..
* * *
Шырока вокны расчыні —
Хай лёгкі вецер уварвецца.
Такой густой гарачыні
Ніколі не было, здаецца.
Ля сонца —
Белыя кругі.
Далёка хмаркі адляцелі.
Вось-вось расплавяцца мазгі.
I ліпкі пот цячэ па целе.
На прызбе хоць абед вары —
Так спёка дыхае нязвыкла.
Замоўклі птушкі на двары.
Трава сасмяглая панікла.
Нясцерпнай духаты напал
Не выпускае цень за дзверы
Няўжо і ў небе — радыкал,
Які не адчувае меры?..
Чэрвень 1991 года. Карпаты.
* * *
Як з тайнай смерці стане сувязь крэўнай,
Спакойна зразумееш спакваля:
Нявечныя і курганы, і дрэвы,
Нявечная, напэўна, і зямля.
I ўжо не будзеш з крыўдаю і страхам
Пратэставаць, што ў вечнай барацьбе
Усё памрэ і стане лёгкім прахам
З табою,
Пры табе
Ці без цябе.
Таму ці варта плакаць над сабою,
Над свечкаю былога пачуцця,
Над кволаю галінкай,
Над слабою
Крупінкаю нявечнага жыцця?..
Брагінская вясна — 1986
* * *
Ад Чарнобыля ў небе плыве аблачынка.
А па лузе ідуць хлапчанё і дзяўчынка.
Вецер шастае колкі.
Ліпкі дожджык імжыць...
I хто ведае,
Колькі
Засталося ім жыць.
Дзеўчанё яснавокае
I хлапчук светла-русы —
Па вясновай зямлі ідуць беларусы.
Узіраюцца ў неба зусім без апаскі,
Каля сцежкі зрываюць паніклыя краскі.
I прагрэс перад позіркам іхнім дрыжыць.
«А ці будзем мы жыць?»
«А ці будзем мы жыць?!»
З хронікі бяды
... Перазвоньваліся начальнікі:
— Што чуваць?
Што казаць?
Што рабіць?..
— Вы галоўнае там — без панікі.
Не надумайцеся трубіць...
— На палях — трактары і людзі.
Пасяўною занята сяло...
— А што будзе, тое і будзе.
Толькі б панікі не было!
— Ходзяць чуткі...
— Спыніць рашуча!
— Кажуць фізікі...
— Абвяргаць!
I галоўнае — не накручваць
I залішне не думаць...
маць!..
...Над загадамі і сакрэтамі,
Быццам зрэбныя ніткі бяды,
Працягнуліся між кабінетамі
Тэлефонныя правады.
А ўжо стома гняце свінцова.
А ўжо ў горле засохлым пяршыць.
I падумаць бы, як не прамову,
А жыццё сваё завяршыць...
Трубка стала перагравацца,
Як гарматнае джарало:
— Што вы лезеце з радыяцыяй?!
Толькі б панікі не было!!!
* * *
Той чарнобыльскай ноччу,
Як у жудасным сне,
Напамінам прарочым
Скаланула мяне —
Бліскавіцай урану
Можна свет спапяліць.
I пякельнаю ранай
Мне Чарнобыль баліць.
Больш не радуюць кветкі
I не клічуць грыбы.
Не магу я
Быць гэткім,
Як да гэтага быў.
Роздум змрочным тыранам
Будзе роспач цвяліць.
Незагойнаю ранай
Мне Чарнобыль баліць.
Што пакіну я ўнуку?
Што я сыну скажу?
На людзей і навуку
Я іначай гляджу.
I віной дараванай
Гора не адбяліць.
Невылечнаю ранай
Мне Чарнобыль баліць.
Як ва ўсім разабрацца
Нам без жудасных сноў,
Каб агонь радыяцый
Не ўзвіхурыўся зноў,
Каб не слалі праклёну
Нам ні лось, ні мядзведзь?.
Будзе, будзе да скону
Мне Чарнобыль балець...
* * *
А пад раніцу глуха зямля задрыжала,
I вятрыска не змог мерны гул пагасіць —
Па маўклівых прасеках, палянах, прагалах
Праімчалі задыханым статкам ласі.
Хто ім значыў у шэрым тумане дарогі?
Што на ногі ўзняло іхні кемлівы род?..
Аб старыя яліны ламаючы рогі,
Гнаў важак іх няспынна на ўсход і на ўсход.
У празорлівым воку ягоным сышліся
Вечаровыя здані і пачварныя сны:
Двухгаловыя рыбы, аблезлыя рысі
I сляпыя бяздзюбыя бацяны.
Ён інстынктам спрадвечным высочваў
сцяжыны,
Ад знаёмых азёр ласянят адганяў,
Вёў і вёў у дрымучыя нетры чужыя,
Быццам гналася следам ваўкадаваў гайня.
Не даваў перадыху няўцямнаму спеху,
Хоць халоднай расой спакушала трава,
Вечнай памяццю продкаў адчуваў
небяспеку,
Ад нязнанай пагрозы статак свой ратаваў,
Нёс па лесе
На капытах
Чарнобыльскі пыл
I чарнобыльскі страх...
Перасяленне
Вось і прымусіў
Раскуты, раз'юшаны атам
На развітанне расстайнае
Кланяцца пуням і хатам,
Кланяцца студням,
Дрывотням,
Тынам,
Азяродам,
Зазелянелым садам
I засеяным агародам.
Вось і настала пара
Развітацца
З сабакам
I з пеўнем,
Гэткім вясёлым,
Чырвонабародым
I спеўным,
Моўчкі пагладзіць —
Ці ўдасца пабачыцца зноўку? —
Дужа слухмяную,
З чорным цяляткам,
Кароўку...
Нехта
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (11) »
