Сцяпан.— Нябось, каб цяпер убачыў, дык і не пазнаў бы чый… А Ніна! Вось табе і дзевяцікласніца!»

I ён зноў стаў слухаць. Ніна гаварыла:

— Ды перастань ты пра хусцінку. Вышыю — тады і дам… Пусці руку… Мне ісці трэба…

Яны яшчэ пра нешта шапталіся, а потым Сцяпан чуў, як сястра ўзбегла на ганак і адчыніла дзверы ў сенцы.

«Вось табе і дзевяцікласніца! — зноў у думках сказаў сабе ён і са здзіўленнем адчуў, што яму стала чамусьці радасна і прыемна.— Дзіўна! Пры чым тут я? Ля ганка я не стаяў, у каханні нікому не прызнаваўся…»

Але дзесьці на дне душы жыла ўпэўненасць, што ён ашуквае сябе. Перад вачамі паўстала Каця: ён думаў, што тады, у школе, Каці было столькі ж гадоў, як цяпер сястры. А хіба гэта было даўно? «Дурны ты корч,— сказаў ён сабе,— нічога яшчэ не страчана, усё ў цябе наперадзе. А ты разводзіш розныя міноры». Ён увесь напружыўся, нейкі цёплы клубочак падкаціўся да сэрца, мякка крануў яго. Маркотнасці больш не было.

На седале залопаў крыллямі певень і голасна кукарэкнуў. Яму адгукнуліся з нейчага двара, і хутка бадзёры петушыны спеў пракаціўся па вёсцы.

Спаць не хацелася.

1956