Яны сабраліся, перанеслі з кухні грыбы ў машыну. Гаспадыня выйшла іх праводзіць.
— Дык вы ж глядзіце, прыязджайце,— гаварыла яна.— Цяпер грыбы добра пойдуць… Хоць у нядзелю прыязджайце…
— Дзякуй, маці, прыедзем,— глядзеў ласкава на гаспадыню Сямён Захаравіч,— у госці заўсёды ездзіць прыемна… Ну, бывай! — і ён палез у кабінку. Жонка ўжо сядзела там, прытрымлівала рукою дзверцы, чакала. Саўчанка ладкаваўся ў кузаве, захінаючыся ў брызент…
Машына кранулася з двара.
Яны ехалі вясковай вуліцай, мокрай пасля нядаўняга дажджу. Увачавідкі цямнела. Недзе іграла радыёла: музыка далёка разлягалася па вёсцы. Выходзілі з веснічак на вуліцу дзяўчаты, святочна апранутыя, маладыя — відаць, спяшаліся ў клуб. Машына мінала вёску.
Сямён Захаравіч уключыў фары. I адразу паглушэла ўсё навокал, сціснулася да вузкай палоскі святла. Сямён Захаравіч пільна ўглядаўся ў дарогу; ведаў, якая ненадзейная пасля дажджу яна,— магло занесці машыну на спуску ці на павароце. Праехалі масток праз невялічкую рэчку, падняліся на ўзгорак, спусціліся ў лясок. Потым была вёска, а за ёй пачаліся агароды — цэлае поле капусты і бручкі,— і Сямёну Захаравічу ўспомнілася, як аднойчы ўпоцемку трапілі палкавыя машыны на бахчу: лопаліся кавуны, раўлі маторы, прабуксоўвалі колы… А на світанні калону абстралялі немцы…
Сямён Захаравіч круціў баранку, і яму зноў думалася пра вайну…
Машына ішла ў горад.
У кузаве пад брызентам сядзеў, скурчыўшыся, рабочы аўтабазы Саўчанка. Было холадна, і яму хутчэй хацелася трапіць дамоў, у цёплую кватэру, да маладой жонкі. А жонка Сямёна Захаравіча драмала ў кабінцы, схіліўшыся галавой на плячо, і ёй увесь час мроіліся грыбы, грыбы, грыбы…
1961