ЛитВек: бестселлеры недели
Бестселлер - Кэти ОНил - Убийственные большие данные - читать в Литвек width=Бестселлер - Фредрик Бакман - Бабушка велела кланяться и передать, что просит прощения - читать в Литвек width=Бестселлер - Фредрик Бакман - Мы против вас - читать в Литвек width=Бестселлер - Эсме Швалль-Вейганд - Выбор - читать в Литвек width=Бестселлер - Дженнифер Акерман - Эти гениальные птицы - читать в Литвек width=Бестселлер - Эрин Мейер - Карта культурных различий - читать в Литвек width=Бестселлер - Делия Оуэнс - Там, где раки поют - читать в Литвек width=Бестселлер - Эрих Мария Ремарк - Жизнь взаймы - читать в Литвек width=
Литвек - электронная библиотека >> Міхась Стральцоў >> Классическая проза >> Волька >> страница 2
нейкай, дураслівай узрушанасці і лагоды.

— Нешта ты вясёлы дужа,— сказала яму дома Волька,— глядзі, каб не плакаў.— А сама падумала: «Трэба ж быць гэтакаму чалавеку!.. Прыбег дадому: «Волечка, Волечка!» А як там кватэра, дзе і што — і знаць не знае. Ды ты ж аглянуцца, разява гэтакая, не паспееш, як кватэру хто другі зойме, а тады — як жа! — вытурыш яго адтуль».

— Давай сюды ордэр! — раптам выставіла яна да Казіка руку.— Чуеш?

Яна злавалася, але Казік быццам не заўважаў гэтага. 3 жартаўлівай паспешлівасцю ён адступіў убок і, радасна прыгаворваючы і смеючыся, палез рукою ў кішэню пінжака. Няйначай, як яму хацелася падражніцца з Волькай, і, пэўна, таму ён знарок марудзіў: таямніча дастаўшы з кішэні гаманец, нешта ж вельмі доўга здымаў з яго перакручаную гумку… Нарэшце, кашлянуўшы з палёгкаю і папляваўшы на пальцы, лоўка падхапіў імі з гаманца ордэр — прасвятлеў ураз і ўзмахнуў паперкай перад сабою:

— Калі ласка, дарагая ахмістрынька, ва ўласныя вашы ручкі!

— Дурань! Блазнота! — выкрыкнула Волька, адбіраючы ордэр.

Яна падышла да шафы і адчыніла дзверцы: шырачэзны, адмысловай вясковай работы абрус неўзабаве шугануў адтуль і, разгарнуўшыся, лёг на падлогу. Праз якую мінуту Волька ўвязвала ўжо ў яго старое паліто, падушку, коўдру — Казік здзіўлена, нічога не разумеючы, глядзеў на жонку.

— Ты… збіраешся некуды? — асцярожна запытаўся ён.

— Маўчы, балабон! — абсекла яго Волька.— У цябе ніколі клопатаў не будзе — такі чалавек. Сам бы, каб людскі гаспадар быў, пабег бы на кватэру: і начаваў, і дняваў бы там, пільнаваўшы…

Яна зняла з паліцы гаспадарчую сумку, падхапіла з падлогі вузляк і, на ўсю сілу ляпнуўшы дзвярамі, выбегла на вуліцу. I потым праз усю дарогу, пакуль ехала трамваем на новую кватэру, кляла разяву гэтага, Казіка…

Яна сышла на незнаёмай вуліцы. Ледзь трохі збочыла ад трамвая — адразу пачынаўся не зусім дагледжаны яшчэ, нядаўна забудованы квартал. I, як гэта бывае на неабжытым месцы, раптоўна ўразілі цёмнай глухатою вокнаў маўклівыя дамы. Многа раскапанай зямлі было навокал. Змяркалася. Ля пад’езда крайняга дома нейкая жанчына, раз-пораз адварочваючы твар, вытрасала на ветры лапоткую коўдру. Волька падышла і запытала нумар дома.

Яна стаяла перад сваёю кватэраю, трошкі яшчэ не верачы сабе і стараючыся суняць неспакойнае гохканне сэрца. Таўханула плячом у дзверы: кватэра была замкнёная. Прыклалася шчакой да вушака, прыслухалася. Было ціха: ні шораху, ні скрыпу не чуваць з-за дзвярэй — адно захліпалася ўнізе, пераліваючыся ў радыятары пад лесвічным акном, вурчлівая вада. «Бач, ужо грэюць,— падумала Волька, і з’едлівае шкадаванне закралася ў сэрца.— Дурная, трэ было адразу шукаць каменданта, забраць ключы».

Паўгадзінаю пазней, выйшаўшы ад каменданта, Волька адчула раптам, як хораша было на дварэ. Толькі цяпер яна заўважыла, што і дахі дамоў, і сходні ля пад’ездаў, і ўсё навокал акрылася маладым і ясным снегам. Такая здаровая свежасць была разліта ў паветры, што Волька не ўтрымалася і, спыніўшыся, паглядзела ўгору. Глыбокія, няроўныя размывы адкрыліся ў высокіх, здавалася, набрынялых сакавітай сінню воблачках. У нейкай халоднай самлеласці каціўся над горадам месяц — крамяны, слепкі і поўны.

Было тут высака, дзе стаяла Волька: вячэрні горад ляжаў перад ёю. Там, дзе ўвесь час мільгалі, прападаючы, чырвоныя і зялёныя агеньчыкі машын, былі, напэўна, масты і плошчы. Недзе ж зусім недалёка, у нізкіх прыцемках вуліц, звінеў трамвай, і відно было, як высякала блакітныя іскры яго дуга.

Расхінуўшы на шыі вязаную хустку, Волька намацала ў кішэні забраныя ад каменданта ключы, падумала, што тут, у новай кватэры, можа, і пачнецца тое жыццё, дзеля якога яна звязалася з баламутам гэтым Казікам і падалася ў горад. Не, цяпер яна не ўпусціць свайго, прымусіць круціцца Казіка, каб зарабляў болей, абставіць кватэру — і ці мала чаго зробіць яшчэ яна!..


4

Яны пераехалі сюды назаўтра. Было шмат клопатаў на новым месцы.

А праз колькі дзён угледзела Волька, што кватэра побач з іхняй была нікім яшчэ не занятая. Дзіўна гэта было, і напачатку Волька не паверыла сабе, думала, што памылілася. Вечарам таго ж дня стаяла яна перад дзвярамі чужой кватэры, хвалявалася, перад тым як пастукаць, і правярала сябе: «Калі выйдзе хто, скажу, што шукаю знаёмага чалавека, і назаву любое прозвішча».

Было нешта каля адзінаццаці гадзін вечара. На стук ніхто не адказаў. Сумненні рассейваліся, і цішыня за дзвярамі прарастала здагадкаю. Волька разважала: «Чалавек, што не спяшаўся ўсяляцца сюды, няйначай быў начальнік нейкі, відная асоба, а то хто б гэта не пабаяўся трымаць так доўга кватэру пустой?»

Яна ўзрадавалася, бо нешта падказала ёй, што недарэмна думала ўчора, як начавала тут, што паселяцца ў новым доме людзі самавітыя, найлепшым чынам гарадскія — не тое што заводскія Казікавы сябры, гэтакія ж рабочыя, як і ён. Яшчэ калі жылі на старой кватэры, не падабалася Вольцы, што тыя прыходзілі да мужа і што Казік абыходзіўся з імі, бы з якой раднёй. А то, бывала, і ў магазін бегаў, гарэлку купляў. Выпівалі, праўда, яны патроху, а падхмяліўшыся, гарачую і бязладную пачыналі гаворку пра здзельшчыну і тарыф, пра майстроў, нарады і разрады. Слухаць іх Вольцы было нудна, і, няўважна седзячы дзе-небудзь убаку, яна злавалася на Казіка, думала: «Ну, пачакай жа, пагавару з табою, як госцейкі пойдуць, памяну і гарэлачку гэтую, і грошыкі, што ты звёў. Хай бы патрэбнаму чалавеку чарку-другую паставіў, а то такім жа, як сам».

Не, не гэтакіх знаёмых шукала сабе Волька і ўсё больш спадзявалася цяпер на загадкавых будучых суседзяў. Вось хоць зірнуць бы, якія яны, дазнацца, чаму так доўга не едуць.

I Волька чакала…

Бралася на вясну, і з кожным днём цяплела на вуліцы. Колькі дзён стаяла ветранае, са свежай прыдухай надвор’е. Сплывалі мутнымі ручаінамі апошнія лапікі снегу, і ярасна, мройна свяціла на горад парнае сонца. Стань у такі час і паслухай: шумяць навокал у вясновай жвавасці вятры — гудуць, шугаюць, падтуляюцца пад мокрыя сцены дамоў, маршчынячы на тратуарах капяжовую ваду, лапацяць на дахах і ападаюць зноў у шэрыя прагалы вуліц.

Волька ішла з магазіна. Дзьмуў вецер, і непадалёк ад вуліцы падала на снег варона: адчайна крычала. Волька звярнула ў двор, і тут першае, што кінулася ў вочы, была машына, гружаная новенькай, пэўна, толькі што з магазіна, мэбляй. Далей яна бачыла: два дзядзькі, апранутыя па-рабочаму, падымаліся на прыступкі пад’езда з невялікай, зграбнай з выгляду

ЛитВек: бестселлеры месяца
Бестселлер - Александр Фридман - Вы или вас: профессиональная эксплуатация подчиненных. Регулярный менеджмент для рационального руководителя - читать в Литвек width=Бестселлер - Филип Котлер - Основы маркетинга - читать в Литвек width=Бестселлер - Халед Хоссейни - Бегущий за ветром - читать в Литвек width=Бестселлер - Фрэнк Патрик Герберт - Дюна. Первая трилогия - читать в Литвек width=Бестселлер - Юваль Ной Харари - Sapiens. Краткая история человечества - читать в Литвек width=Бестселлер - Андрей Владимирович Курпатов - Красная таблетка - читать в Литвек width=Бестселлер - Донна Тартт - Тайная история - читать в Литвек width=Бестселлер - Фэнни Флэгг - Жареные зеленые помидоры в кафе «Полустанок» - читать в Литвек width=