Аля!
- Так, як і ты... Не сплю, Сцяпан.
- І ты даўно стаіш тут?.. Аля!
- Яшчэ ад той вясны, Сцяпан.
- Чакай, ты... што? Ты - плачаш? Аля!
- Ты ж бачыш... Плачу я, Сцяпан.
- Чаго? Па чым ты плачаш, Аля?
- Па ўсім жыцці сваім, Сцяпан...
Вячорка ўбачыў побач камень, -
Валун, што тут ляжаў здавён, -
Прысеў, падпёр чало рукамі.
Як быць далей - не ведаў ён.
Альжбета Францаўна стаяла -
І з месца нават не сышла.
Маўчала ноч. Зямля маўчала.
Адкуль жа музыка плыла?
Ну, так, ён чуў зусім выяўна:
Як шум спакойнага дажджу,
Што ўсё бліжэй, - напеўна, плаўна
Плыла мелодыя ў душу.
Гучала мякка, задуменна
І ўся - праменіла святло.
Ад калыханкі нешта мела,
І штось ад гімна ў ёй было.
Такой яму яшчэ ніколі
Не надаралася ўлавіць -
Ні тут, у родным наваколлі,
Ні ў іншых далях палявых.
Знаць - бласлаўлёна падарожжа
Да гэтых хат, садоў, сядзіб...
- Сцяпан, валун халодны, можа, -
Прастуду схопіш, не сядзі...
Вячорка ўстаў, у светлай цемры,
На добры крок ступіў бліжэй.
- Паслухай, Аля... я хацеў бы
Наведаць заўтра ваш музей.
- А ты... хіба не едзеш заўтра?
- Вячэрнім... Тым, што ля васьмі...
- Прыходзь... Такога экскурсанта
Паводзіць сам Ілля Кузьміч.
- А ты?.. Не зможаш?.. Ці не хочаш?
- Змагу... Адно... там шмат заган...
- Тады... спакойнай, Аля, ночы!..
- Спакойнай раніцы, Сцяпан!..
* * *
І зноў на вышкі ўзлез Вячорка,
І зноў праз шчыліну ў шчыце
Убачыў неба, - толькі зорка
Ужо не ззяла ў цемнаце.
«Глядзі... Глядзі... Цяпер не скора
Ты будзеш тут... Не скора, брат!
Раз ёсць начное неба ў зорах -
То, значыць, ёсць і зарапад...»
Дапеўка
Усё, чытач. Я стаўлю кропку.
Ах, не завершаны сюжэт?
Ну, што ж рабіць! Далей - ні кроку.
Далей - табу і запавет.
Мне і самому знаць цікава
Ці развязаў вузлы герой.
Але гадаць - не маю права,
І клопат гэта ўжо не мой.
Апроч таго, мой дружа шчыры,
Я знаю кошт тваіх гадзін -
І я не стану іх транжырыць:
Паэтаў - шмат, а ты - адзін.
Ты й так парой як непрытомны:
Няма жыцця - хоць апупей! -
Ад мнагатомных, мнагатонных
І манатонных эпапей!
Я не спаборнічаць сабраўся,
Тым больш - у тонах і тамах,
Калі ад зборнічкаў падаўся
На стаўбавы эпічны шлях.
Адну надзею ў сэрцы маю,
Што ў нейкі з дальніх вечароў,
З нагоды нейкай, аб'яднаю
Сваіх няведамых сяброў,
І ў некім знойдзецца адвага,
І нехта скажа без граха:
«Тут лёс, браткі, ляжыць на вагах,
А з ім - і слова, і страфа!..»