казаў?

— І я ад Яся чуў.

— Паўлін — гэта што? Янка паціснуў плячыма.

— Мабыць, птушка.

— А вось тое, што я ведаю, вы не ведаеце, — пахвалілася Алеся.

— Што? — аж рот разявіў Мацей.

— Ясь нашу Паўлінку кахае, — сказала Алеся.

— Не веру, што Ясь кахае вашу Паўлінку, — прамовіў Мацей. — Ён вой. Яму з крыжакамі трэба біцца.

Алеся тупнула босаю нагою.

— Кахае. Сам мяне ўчора прасіў, каб Паўлінку з хаты паклікала.

— Хлусіш.

— Калі яшчэ раз такое пачую, то торбачкаю па галаве дам.

Янка паўшчуваў:

— Вы не вельмі. Разбубніліся, што чмялі. Дамоў пара.

— А я ведаю, што ў крыжакоў ёсць арбалеты, — прагаварыў Мацей.

Янка прамаўчаў. Пра такую зброю і ён чуў. Ведаў, што з арбалета страляюць драўлянымі стрэламі з жалезным наканечнікам. Аж на трыста — чатырыста крокаў.

— Арбалет далёка страляе. Стралой з арбалета можна нават рыцарскія латы прабіць, — зноў сказаў Мацей.

— Ну і што? — зірнула на яго Алеся. — Ясь суліцу кіне далёка і таксама рыцарскія латы праб'е. Мне тата сказаў.

— Табе казаў, а мне… А мне… — стаў наступаць на яе Мацей.

Алеся нечакана піскнула, нібы птушанё:

— Крыжакі!

Янка азірнуўся і зніякавеў. На ўскрайку лесу скупіліся коннікі ў белых балахонах, на якіх — чорныя крыжы. У пярэдняга конніка на шлеме пер'е, няйнакш, паўліна, пра якога нядаўна казалі. А над галавою аднаго з коннікаў сцяг, на якім вымалявана страшная Крывавая Рука. Так блізка Янка яшчэ не бачыў ворагаў, але адчуў, кожнай клетачкай адчуў, што гэта бяда, што трэба ратавацца як мага хутчэй.

«Татка-а!» — хацелася крыкнуць яму, хацелася прыціснуцца да бацькі, як у тыя зімовыя ночы, калі слухаў, як вые, пераклікаецца воўчая зграя. Але ж — крычы не крычы — бацька не пачуе. Далёка ён.

— Братка, мне страшна, — прашаптаў Мацей.

— Бяжым. У лазнякі… Там човен…

Янка схапіў за руку Алесю, пацягнуў за сабою. А яна (ну й дурніца!) упіраецца, хлімкае:

— Пачакай. Торбачку са шчаўем забылася. Торбачку…

Ззаду завылі, нібы галодная воўчая зграя. Янка азірнуўся. Прыгнуўшыся, імчацца. Уперадзе — страшная Крывавая Рука. Кроплі крыві, здаецца, важкія, што раса, на траву падаюць. Здаецца…

Здаецца… Ці сапраўды? Няма як марудзіць.

— Бяжым!

Яны прыпусціліся бегчы. Хутчэй, яшчэ хутчэй. Ззаду тупат капытоў. Страшная Крывавая Рука даганяе. А воўчая зграя вые, вые. Стоязыка.

— Братка-а! Братка-а! — загаласіў Мацей. А гэтая, малая, Алеся, скнарыцца:

— Я не магу. Я так хутка не магу.

Як і раней, свеціць сонца, блішчыць, дзе спакойна, дзе вірліва, імкнецца ўдалеч рака, зялёная трава пяшчотна лашчыць ногі. Ды вось даганяе Крывавая Рука. «Тух-тух-тух…»— цяжка стукаюць капытамі коні. «Тух-тух-тух…» — стукае ў скронях.

— Братка-а-а! Братка-а-а!.. — Мацей галосіць аднатонна, быццам кацянё, якое ў густой траве сядзіць, пакінутае, дарогі дамоў не ведае.

— Не магу. Не магу так хутка, — просіцца Алеся.

Бліжэй, гучней выццё галоднай воўчай зграі. Але ж і лазняк блізка, рукой падаць. Мацей збочыў, палез у кусты. Куды ж ён? Човен жа каля берага. Можна пераправіцца, не ўбачаць за павароткай.

— Мацей… Мацей…

Не чуе. Знік у кустах. Што ж, схаваецца. Крыжакі ў лазняк не палезуць. Пабаяцца. Ведаюць, што дрыгва.

— Яначка, не магу, дух займае, — загаласіла Алеся.

Ён сыкнуў на яе:

— Цярпі.

Усё. Здаецца, выратаваліся. Знаёмая сцяжынка. Яна на бераг выведзе.

— Алеся, яшчэ крышку. Вось і човен.

Янка штурхнуў Алесю ў плечы.

— Лезь.

Яна ступіла, упала на дно, знясіленая. Няхай. Няхай ляжыць. Так лепей. Што, калі з лукаў ці з арбалетаў пачнуць страляць?

Схапіў вясло, адпіхнуўся, стараючыся не плёснуць. Човен паслухмяна паплыў. «Вух», — вухнуў, жыруючы, шчупак.

На дапамогу

Янка саскочыў з чоўна, паклікаў Алесю:

— Вылазь.

А яна ляжыць, абхапіўшы галаву рукамі.

— Баюся крыжакоў.

— Вылазь. Яны на тым беразе.

Алеся ўсхапілася, вавёркай выскачыла з чоўна.

— Крыжакі… Яначка…

— У аеры нас не ўбачаць.

Сапраўды, аер густы, высокі. Тут і дарослы схаваецца. Калі па аеры прабірацца паўз бераг, то неўзабаве будзе грудок, за грудком — дрыгвяністае балота — пастка для таго, хто яго не ведае, а там — вёска, родная, свая, звыклая. Яна невялікая: усяго дзве вуліцы. Адна пачынаецца адразу ад рэчкі, на ўзгорку, а другая падыходзіць да лесу.

— У вёску пабяжым? — запытала Алеся.

Янка прамаўчаў. Ён і сам спярша хацеў бегчы ў вёску, расказаць пра ўсё, ды пасля перадумаў. Крыжакі праз Шчару не перабяруцца. Не ведаючы броду, не пасунуцца ў ваду. Самі патопяцца і коней загубяць. Дык чаго спяшацца? Мацей… Там Мацей. Што з ім? Што, калі высунецца? Як яго папярэдзіць, каб сядзеў у лазняку, каб носа не паказваў?

— Яначка, а калі хто-небудзь з нашых за раку паедзе? — прамовіла Алеся.

Праўду яна кажа. Не падумаў пра гэта. Крыжакі непадалёку, чакаюць. Быць бядзе…

— Алеся, бяжы ў вёску.

Алеся глянула на яго сваімі сінімі вачыма.

— А ты?

— Мацей там…

— Я з табой застануся.

— Бяжы. Людзям раскажаш.

— Баюся. Адна баюся.

— Чаго баяцца? Яны ж за ракою.

— Усё роўна баюся. Калі заплюшчу вочы, то здаецца, што крыжак даганяе. Сам вялізны, сцяг з Крывавай Рукой трымае.

— Алеся, трэба. Разумееш?

— Не! — Алеся сцялася ў камячок, а пасля ўсхліпнула: — Яны маю торбачку забяруць. Згубіла-а…

«Якія гады, такі і розум. Торбачку шкадуе. Радавалася б, што сама ўцякла», — падумаў Янка.

— Хадзем, — сказаў ён.

— Разам?

Янка незычліва буркнуў:

— Разам.

Яны моўчкі прабіраліся праз аер. Кружыліся, ляталі матылі, дзесьці, нябачныя, стракаталі стракозы, пераскаквалі з аерыны на аерыну конікі-скакуны.

— Калі б крыжакі да нас як госці прыйшлі, то мы прынялі б іх? — парушыла маўчанне Алеся.

Янка не зразумеў яе.

— Як прынялі б?

— Ну, як нашага Алексу мы прынялі. Сябра Алексу.

Янка ўздыхнуў. Сапраўды, прынялі. Алекса з мінулага лета ў Алесінай хаце жыве. Бяздомак ён. Напрадвесні ў вёску прыцягнуўся. Страшны, абарваны. Пасля ў вёсцы праведалі, што горад, у якім жыў Алекса, спалілі крыжакі. Адзін Алекса вырваўся, выратаваўся. Ён, Янка, нядаўна папрасіў Алексу: «Раскажы, як крыжакі твой горад ваявалі». А Алекса павярнуўся і пайшоў. Таго дня сказаў бацьку: «З Алексы слова не выцягнеш. Дзівак». Бацька ў адказ: «Не чапляйся да чалавека смаліцаю». Пасля пачуў ад бацькі, як крыжакі ваявалі горад, у якім жыў Алекса.

Тры дні і тры ночы абараняліся гараджане. Тры дні і тры ночы не спалі, не зводзілі вачэй. Кідалі каменне, лілі гарачую смалу. Шмат