Рая. Згаджайся, Федзя, пакуль не позна.

Ухватаў. Я і згадзіўся. Тым больш — часова выконваючым абавязкі.

Рая. Гэта ўжо горш. (Цмокае.) Часовая ўлада — горш.

Ухватаў. Во як мяне трасанула і падкінула!

Рая. Уй, падкідыш ты мой няшчасны, бедны!

Ухватаў. Цяпер мне толькі правільную лінію нашчупаць. (Устае, ходзіць па пакоі.) Правільны арыенцір знайсці… Я — хто? Старшыня вы-ка-наў-чага камітэта. Вы-ка-наў-чага! Во дзе мой корань. Выканаўчы!..

Рая (апусцілася ў знямозе на крэсла). Прынясі мне кісялю.

Ухватаў. Слухаю. (Прыносіць з кухні кубак кісялю.) Якія яшчэ будуць дырэктывы?

Рая (выпівае кісель). Выліжы астаткі, Ухватаў!

Ухватаў. Я, можа, памыю?

Рая. Выліжы і пастаў кубак уверх дном. I табурэт таксама!..

Ухватаў перавярнуў кубак і ставіць табурэт дагары нагамі.

Ухватаў. Яшчэ што?

Рая. А чаму ты зрабіў усё гэта? I не спытаў. Чаму? Ты б хоць падумаў.

Ухватаў. І не падумаю думаць. Калі трэба, скажуць. Я ўсё перавярну дагары нагамі, я ўсё перавярну!.. Нават цябе.

Рая. Ты што? Ашалеў? Вар'ят! Упаду! (Вызваляецца.)

Ухватаў. Табе можна, а мне падаць нельга. Страшна.

Хведар Паўлавіч заўважае на стуле шарф Наталлі Мікалаеўны. Лаказвае пальцам і не можа прамовіць слова.

Гэта яе?

Рая. Наталлі Мікалаеўны… Я занясу зараз…

Ухватаў. I скажы, што мы з ёй і не былі знаёмыя.

Рая. Не магу я так, Федзя.

Ухватаў. Не зможаш — навучым, не схочаш — прымусім.

Рая (беражна згортвае шарф і накіроўваецца да дзвярэй). Федзя, ты становішся…

У калідоры ляпнулі нечыя дзверы, і па прыступках нехта затупаў.

Ухватаў. Стой! Пачакай, а то яшчэ сволач якая заўважыць і возьме на заметачку твае сувязі з гэтай… (Прачыняе дзверы і праз шчыліну выглядвае ў калідор.)

Рая. Федзя! Не трэба так.

Ухватаў. Іменна так трэба. Толькі так. Цяпер ідзі. Аддай і зараз жа дамоў. (Выпускае жонку ў калідор, а сам сцеражэ.) Рая! Не разглагольствуй! Чуеш ты? Ідзі дамоў!

Рая вяртаецца.

Рая. Мне сорамна. Мне вельмі сорамна.

Ухватаў. Прывыкай.

Рая. Я так спачуваю Наталлі Мікалаеўне…

Ухватаў. Не спачувай, калі не хочаш, каб табе спачувалі. (Злосна зыркнуў на жонку.)

Ухватаў перасоўвае цяжкую шафу, каб закрыць дзверы суседкі. Мог падарвацца. I што прыдало яму столькі сілы?

Ухватаў. I не смей раскупорыць!

Рая. Ты закрыў ход да чэсных людзей.

Ухватаў. Язык, язык прыкусі.

Рая. Ой, не справішся ты з людзьмі…

Ухватаў. Спраўлюся. Вот падбяру кадры.

Рая. Дзе тыя кадры? Адкуль ты іх возьмеш? Дзе знойдзеш?

Ухватаў. Кадры? Яны мяне знойдуць. Кадры самі прыйдуць, а я іх толькі выбіраць буду.

Стук у дзверы.

Рая. Заходзьце, калі ласка!

Уваходзіць Кудасаў.

Кудасаў. Добрай раніцы, Хведар Паўлавіч! Добрай раніцы, Раіса Якаўлеўна!

Ухватаў. Вось ён — першы кадр. Добрай раніцы.

Кудасаў (панюхаў, панюхаў і вынюхаў: радасна). А ў вас журавінавы кісель! Верна! Прыпраўлены чабарком.

Рая (здзіўлена). Верна… Але адкуль вы ведаеце?

Кудасаў. Мяне прырода надзяліла такім носам, што… за вярсту чую. Ну, Хведар Паўлавіч, віншую вас! I вас, Раіса Якаўлеўна, таксама віншую! Шчыра, шчыра, шчыра віншую вас! I рад! Рад!

Ухватаў. Ты глядзі! Пранюхаў ужо!

Кудасаў (хваліцца). Хведар Паўлавіч! Усе, нават самыя сакрэтныя, навіны ў горадзе мне першаму становяцца вядомымі. Напрыклад, прапаў Бурлакоў, а я ўжо праз гадзіну ведаў.

Ухватаў. Ды ты, відаць, за гадзіну перад тым ведаў.

Кудасаў. Дагадваўся — да. Хе-хе… Жартуеце, Хведар Паўлавіч. А жартачкі ўсё-такі горкія. (Бядуючы.) Ах, ах, ах, ах! Якая атмасфера, якая атмасфера! Які катаклізм? Такія страты! (Давярыцельна.) Як жа тут можна жыць, як жа тут можна працаваць? Такая няўпэўненасць… (Чакае адказу.)

Рая выходзіць. Ухватаў доўга ўглядаецца ў вочы Кудасаву.

Ухватаў (пагразіў пальцам). Э-э-э-э! Не, таварыш Кудасаў! У нас вельмі цудоўная атмасфера! У нас можна жыць і можна працаваць! Зафіксіруй! Устаноўку чуў: «Жыць стала лепей, таварышы, жыць стала весялей!.. А калі весела жывецца, то і работа спорыцца».

Кудасаў (зразумеў, што паклёўкі не было). Ясна. Але пасля такой устраскі паявіліся шчэлкі, каб там не завяліся паразіты.

Ухватаў. Вытруцім паразітаў. Правядзём дэзінфекцыю. А шчыліны заселім вернымі людзьмі, з добрым нюхам.

Кудасаў. А цяпер, Хведар Паўлавіч, трэба на галоўныя ўчасткі паставіць верных, надзейных, адданых душой і целам, сваіх людзей.

Ухватаў. Я пра гэта і талкую. Размышляю… Вот — думаю…

Кудасаў (прынюхаўся). Селядзец!

Ухватаў. Што селядзец?

Кудасаў. Там, на кухні, у Раісы Якаўлеўны. Марынаваны.

Ухватаў. Ох, і нюх у цябе!

Кудасаў. А якія ў нас галоўныя ўчасткі? Што галоўнае для нашага савецкага чалавека, для нашага народа, для рабочага класа?

Ухватаў. Сацыялізм.

Кудасаў. Правільна. Сацыялізм. А канкрэтней?

Ухватаў. Класавая барацьба.

Кудасаў. А яшчэ канкрэтней?

Ухватаў. Ну, давай, давай сам. Што?

Кудасаў. Тры рэчы. Яда — раз. Хата, кватэра — два! I адзёжа — тры! Вось тут і ключавыя пасады: горгандаль прадуктамі, горгандаль прамтаварамі і горжылупраўленне.

Ухватаў. Правільна, гэта тры кіты.

Кудасаў (прынюхаўся). З цыбулькай і канапляным алеем.

Ухватаў (не зразумеў). Што — цыбулька?

Кудасаў (паказвае на кухню). Там, да селядца.

Ухватаў. Слухай, Кудасаў, не злоўжывай нюхам.

Кудасаў. Звярніце ўвагу, Фёдар Паўлавіч, бюракраты і паразіты ў сістэме гандлю, каб скампраметаваць Савецкую ўладу. там-сям штучна марылі голадам рабочы клас.

Ухватаў. Ты хочаш яго пакарміць?

Кудасаў. Накармлю! О так! Пераканаецеся на ўласным вопыте!

Ухватаў. I сам будзеш сыты?

Кудасаў. Сыты ці галодны, а скардзіцца не прыйду.

Уваходзіць з кухні Рая.

Рая. Федзя. ты, можа, паснедаеш? Ты ж пасля ўчарашняга абеду нічога не еў.

Кудасаў. Ёсць прычына нават кульнуць. Так сказаць. успрыснуць новае крэсла, каб не рассохлася.

Ухватаў. З гэтага пачынаць? Ну, ведаеш…

Кудасаў. Ну-у, Хведар Паўлавіч! Гэта ж старая народная традыцыя. Народная! А мы хто? I служым каму? Народу. Інакш нас не зразумее народ. Адвернецца — во як!

Ухватаў. Дый зелля гэтага я ў хаце не трымаю…

Кудасаў. Падначаленыя павінны быць прадбачлівымі. Ва ўсім! I нават у гэтым. (Бярэ свой партфель.) Вось гэтая папка, яна ж і мамка, зараз выручыць. (Вымае з партфеля паўлітэрку.)

Рая (ставіць на стол сняданак).