Пішыце дзённікі, паэты!
З бясстрашнай фігай у кішэні,
Кляйміце ганьбай прайдзісветаў,
Што так нахабна расшышэлі!
Пішыце, мілыя! I ў скрынку,
У стол хавайце іх, каб потым
Чытач-нашчадак горда ўскрыкнуў:
«Вось быў змагар! Вось быў апостал!
Як не цярпеў ён служкаў здрады,
Што край прадаць былі гатовы!
Якія гнеўныя тырады
Абрынуў ён на іх галовы!..»
Пішыце! I, каб не спазніцца
I не ўпусціць бяздарна шанцу,
Хутчэй бяжыце пакланіцца
I ў ручку цмокнуць запраданцу.
Пасля кульніце дома чарку,
I нават дзве - як пад закуску.
I гэта будзе - ад пачатку
I да канца - па-беларуску.
У падзямеллі векавых муроў,
Дзе ціш магільная ды морак рэдкі,
На саркафагі змёрлых каралёў
Наведнікі кладуць жывыя кветкі.
Гляджу з журбой на гэты клопат іх –
I зноў пяршыць у горле, як ад смагі.
А дзе ж магілы каралёў тваіх,
Мая краіна? Дзе іх саркафагі?
I каралёў, і мужных ваявод,
Што за тваю змагаліся свабоду?
Чаму іх памяць зведзена на звод,
А гонар кінуты пад ногі зброду?
Гляджу на храмы, плошчы і сады,
На помнікі падзеям і героям ...
Чаму ж чужой гісторыі сляды,
Запаўшы ў сэрца, аддаюцца болем?
Таму што ў іх - і гордасць, і краса,
I веліч славы, і аб шчасці крозы...
Твая ж гісторыя - наскрозь і ўся –
Адны пакуты, гора, кроў ды слёзы.
О Свіцязь, сон неразгаданы
Нябёс, апаўшых на зямлю.
У хвалях, сціху разгадайных,
Святыя воблікі лаўлю.
Мне старажыл сказаў: бывае,
Што ў яснасонечныя дні
Адбітак душ іх усплывае
З крыштальна чыстай глыбіні.
Яна і ён. Нібы на здымку,
Схіліўшы да чала чало,
Яны то ўзнікнуць на хвілінку,
То знікнуць - як і не было.
Штогод тут розны люд дарожны
Стаіць над люстрам хваль тваіх.
Але не кожны, не, не кожны
Меў шчасце-шанц убачыць іх.
А толькі той, хто моцна-моцна
Сам закаханы колісь быў
I, век зжываючы самотна,
Не разлюбіў і не забыў.
Цябе, з Адамам і Марыляй,
Найпекны цуд з усіх азёр,
Сваёй зямлі перыферыяй
Назваў замежны гастралёр.
Ужо прысвоіў! Прыхаўрусіў!
I не падумаў, чорт крывы,
Што ты ёсць сэрца Беларусі,
Душы сяродачак жывы.
Ужо гатовы і ў арэнду
Выгодна здаць цябе. Цябе –
Найпаэтычную легенду
У вечным смутку і журбе.
Жаўталістым ранкам, на Пакровы,
У святы багаславёны дзень,
Ты сказала, што закон суровы
Не пакінуў месца для надзей.
I аднак жа, як начны марозік,
Што пад сонцам робіцца вадой,
Растапіўся твой няўмольны позірк
Перад больш высокай праватой.