- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (12) »
цыган
Прапанаваў і сваю паслугу.
І кінуў на дол
Неразлучную пyгу,
І ўзяў цвікі для пякучых ран.
I вочы заплюшчыла цішыня.
Цыган прыставіў цвік
I з размаху
На даланю пасадзіў авадня
Замест цвіка —
Насуперак страху.
I абараніў хоць адну руку,
Хрыстову руку
Ад болю зямнога.
І валачомнаму жабраку
He папрасілася ў Бога нічога
I ў свет падаўся
Самотны цыган,
Непрытулены,
Як апостал, босы.
I гэта быў
Ca мы шчыры спадман,
Які на вякі
Блаславілі нябёсы.
ДОЎЖЫЦЦА...
Дзень скарацеў,
Як і цень мой зямны.
Ноч падаўжэла, як вечная тая,
Што землялюбаў халодна вітае
Позіркам,
Дзе не чуваць гаманы.
Б'ецца на цурачкі сподзеў,
Я к збан.
Роспач глядзіць, як змяя-верацея
З зябкай замовы, дзе боль карацее.
Доўжыцца,
Доўжыцца,
Доўжыцца зман...
КАПЛІЦА
Вада на тое й тоіцца, каб ліцца,
Рыпіць ля крушні скруха:
Сон не руш...
Узгадвае пра капішча капліца —
Начлег часовы пералётных душ.
Душы хутчэй бы з зорамі пыліцца,
Ды глухне шлях ад зманнай гаманы.
І кеміць, як халодны грэх,
Капліца:
Цяжэйшы пыл нябесны ці зямны?..
Мычыць у небе зорная цяліца.
Цямнее крыж.
Як воран-чарнакрыл.
I крылаў дачакаецца капліца,
Каб паляцець i ёй за небасхіл...
ІСЦІМЕ...
Ажно маладзеюць сцены старыя,
Лягчэе з адвечнай скрухай кулёк.
Трымае сына
Дзева Марыя.
А ў немаўляці ў руцэ —
Васілёк.
У ціхай свячыцы святая праца,
Што свенціць свет
Незямным святлом.
Святло разгарыцца,
Каб мог спрачацца
Наш дух вячысты
З вачыстым злом.
Полымнакрыла б'ецца трывога
Нікім неспалоханым матыльком.
Душа беларуская йсціме
Да Бога
З нябеснаю свечкаю
З васільком.
Лондан, 1998
АНЁЛ, ЯКІ НА ЛЮТНІ ГРАЕ...
Ён будзе мроіцца тады,
Анёл, які на лютні грае,
Калі забытыя сляды
Згадае сцежка маладая.
Калi гады, нібы дзяды,
На прызбу стомы сядуць з краю,
Ён будзе мроіцца тады,
Анёл, які на лютні грае.
Калі не позірку бяды,
А зноў душа паверыць раю,
Ён будзе мроіцца тады,
Анёл, які на лютні грае.
BAPABA
Натоўп. гарачы на расправу.
На помач не падасць i кста,
Сцяною стане за Вараву
I падпіхне на крыж Хрыста.
Натоўпу боль чужы нясвежы,
Для цёмнай злосці мала джал.
Хацежы замінаюць межы.
Руйнуе ўсё аслеплы шал.
Чым болей глотак, болей права.
З грахамі доўга едзе воз.
У кожным з нас жыве Варава.
І рэдкім госцем —
Пан Хрыстос.
ТОЛЬКІ...
Босая сцежка да храма
Ногі грахамі мые.
Родная толькі мама.
Родные ўсе —
Чужыя!
НЯМА КАЛІ
Няма калі Богу хварэць —
Адзін на такую гасподу.
Бадай аратай-гаспадар
Яго зразумее дагоду.
Няма калі Богу старэць,
Бо чорт маладзее з гадамі.
Світанак — ахвярны святар
Разбудзіць ды паспагадае.
Няма калі дбаць пра сябе
Ды выгадаць нешта ў дзяльбе —
Абы перапала тварыне
Жывое Яго мілаты.
Хай Богу хоць сон залаты
Прысніцца ў нябеснай адрыне...
IN MEMORIA
Над Беларуссю
Сонца марудна ўстае.
I спяшаецца за навалай навала.
Адам Міцкевіч паліць
Беларускія вершы свае,
Каб напісаў ix Янка Купала...
ПАЎТАРАЦЬМЕ...
— Не хачу рыбыніча разуваці!
Голас крывічанкі
З надвячорка стагоддзяў
Чуецца i ў новае нашай хаце,
У якую таксама
Прышэлец заходзіў
Не раз
I, як заход,
Непрыкметна гас.
Гэтак ужо задуманы свет:
Каму палацы,
Каму палаці.
Беларусь паўтарацьме
За Рагнедаю ўслед:
— Не хачу рабыніча разуваці!..
МАЦІ Й ХЛЕБ
Вада з балота можа стаць святой.
Растуць спакойна дрэвы на іконы.
I пацалунак безграхоўны той,
Якім цалуем маці й хлеб надзённы.
НА СЁМУХУ
На Сёмуху мама на свет прыйшла,
На угодную Богу Тройцу.
Свет даў у пасаг
Маме локаць святла
I лес падшукаў закройцу.
Закройца глянуў:
Дый на хвартух
Пасагу ўсяго не хапае.
З-пад шустрых нажніцаў
Ластавак-шчабятух
Хусцінка выйшла скупая.
Хусцінка, выкраеная са святла,
I грэла й свяціла ў змроку.
Да Сёмухі з ёй гаспадыня пайшла,
Каб выцерці вочы прароку...
ПЕРАД АПОШНІМ
Ты жывеш,
Пакуль шалёным птахам
У тваёй душы
На ўсё размашша
Б'ецца страх
Перад апошнім страхам,
За якім, відаць,
Адно бястрашша...
СВЯТАСЦЬ
Здаецца падчас, што й паганскіх багоў
Як першапраходцаў, як чорнарабочых
Госпад паслаў да зямных берагоў,
Да працы зусім незямное ахвочых.
Яны пабылі — дрэвы ды камяні,
Вятры з перунамі — багамі.
І слову служылі, й глухой цішыні,
І першае святасці дапамагалі.
Ад дрэў радаводу багоў нават пні
Сякера веры секла з размаху.
Але дагэтуль ix карані
Варушацца ў цемры нашага страху...
ЦІШЫНЯ
І Бог задумаўся ў цішыні,
Схаваўшы за пазухай неспакой.
I
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (12) »