Белы бэз
Калі чакаў цябе я ў змроку,
Расцвіў у садзе белы бэз,
На кожным я спыняўся кроку,
Пакуль праз плот не пералез.
Спалоханы i абраселы,
Загледзеўся я праз акно,
Зачараваны i нясмелы,
I закаханы так даўно.
Праз цюлевую афіранку
Убачыў чуб, пагон i кант,
Як недаступную каханку
Адважна лашчыў лейтэнант.
А я баяўся дакрануцца
I да рукі i да спіны...
Цяпер яны з мяне смяюцца,
Што быў нясмелы i дурны.
А я яшчэ не траціў веры,
Што даражэй за ўсіх яна,
Пакуль не ўбачыў, што ў кватэры
Святло патухла давідна.
24//Х—92
Чаромхавы чад
Як пахнуць травы пад дажджом
I яблыні пад навальніцай,
А нам з табою пад плашчом
Вясна чаромхавая сніцца.
Мы ўспомнілі ўдваіх адно,
Як сэрцы горача трымцелі,
I мы з аблокаў, як на дно,
Пад шаты райскія зляцелі.
Я верыў, ты — навек мая,
I ні адна на свеце сіла
Больш не разлучыць, i змяя
Нас нечакана спакусіла.
Мінула шчасце так даўно,
Прайшлі дажджы i навальніцы,
А мне, як хмельнае віно,
Вясна чаромхавая сніцца.
26/V—92
Уверцюра дваццатага стагоддзя
Мне дваццаць год.
Табе аж дваццаць пяць.
А нам не развітацца да паўночы.
Суседзі за сцяной салодка спяць,
А ў нас дваіх гараць да рання вочы.
Мы ў змроку.
Не запальваем святла,
Адно гаворым, думаем другое.
Завея столькі снегу намяла
I вокны пазавешвала смугою.
Ты тулішся бліжэй, усё бліжэй,
Гаворыш пра чаканыя сустрэчы.
А мне за ўсё здаецца даражэй
Твой тонкі стан i ў залацінках плечы.
Ужо ў руцэ дрыжыць твая рука,
Да вуснаў вусны прагнуць дакрануцца,
I толькі паўхвіліны да рыўка,
Каб у маіх абдымках апынуцца
Ледзь-ледзь чуваць, як музыка гучыць
То набліжаецца мелодыя, то гіне
Нас да адзінства можа далучыць
Хіба што уверцюра Паганіні
Сціхае музыка, i вецер сціх,
А наша не канчаецца спатканне,
I вузкая канапка на дваіх
Дала прытулак да світання.
Я не забыў, як сцежкі замяло,
Але ў якім, не ўспомню, годзе
Знарок мы не запальвалі святло...
Усё ж было дваццатае стагоддзе.
26/VI—92
Сувой жыцця
Яўгеніі Пфляўмбаўм
Такім натхнёным, юным i прыгожым
Наканаваны быў шчаслівы лёс,
Шляхі без ростаняў i раздарожжаў,
Без смутку, без адчаю i без слёз.
Разгортвалі i Вы на ўзлёце крылы
Чысцейшай галубінае красы,
I зачароўвалі пяшчотнай сілай
Дзявочыя, як песня, галасы.
Натхнёна Жэня, Зіна i Наташа[1]
Спявалі дзеля шчасця i святла,
Але ў злавесны век атруты чаша
Іх напаткала i не абышла.
Дарогі разышліся назаўсёды,
Сарваліся i змоўклі галасы.
Нягоды напаўзалі на нягоды,
Як майскі снег, як град, як маразы.
А Вы не страцілі лірычнай ліры
Hi ў горы, ні ў адчаі, ні ў тузе,
Яна была ратункам у Сібіры
I пуцяводнай зоркаю ў тайзе.
Яе збівалі лютыя бураны
I каты распіналі на крыжы,
Але i ў горы гоіліся раны,
Бяда не стала пусткаю душы.
Як прывіды, прыходзяць успаміны,
Імёны i жывых i нежывых.
Пад ветразем натхнення[2] Вы павінны
Спяваць i хвалявацца i за ix.
Расстаўшыся з далёкай маладосцю,
Ў шчаслівыя хвіліны забыцця
Іду зачараваны, як у госці,
I развінаю Ваш «Сувой жыцця».
* * *
Твае далоні пахнуць першым снегам,
A познімі антонаўкамі — снег.
Над цішынёю нечаканым рэхам
Звініць i коціцца дзявочы смех,
Што заблудзіўся ў зорнай ночы
За ціхаю застылаю ракой
I радасць бесклапотную прарочыць
I першага кахання неспакой.
Па-стой... Паслухаем i пазайздросцім,
Пакуль праменьчык радасці не згас
Бяздумнай i вясёлай маладосці,
Якая больш не вернецца да нас.
16/XI—92
Завялыя рамонкі
Чаго ў нас толькі не было?
Былі i слёзы, i ўсмешкі.
Даўно снягамі замяло
Твае сляды i нашы сцежкі.
Куды б ні кідаў горкі лёс,
Як ні караў па поўнай мерцы,
Ад патаемных нашых слёз
Рубцы не загаіць у сэрцы.
Ты ix хавала ад мяне,
Маліўся я ў таежных нетрах
I спадзяваўся, што міне
Боль на апошніх кіламетрах.
Не, не мінула, не прайшла:
Гады як здані праляцелі,
I не відно дасюль святла
Ў канцы жалобнае тунелі.
Свайго гнязда мы не звілі,
Рамонкі нашыя завялі,
I мы з табою не жылі,
A толькі доўга існавалі.
З/Х—92
Светлы смутак
Скуголіць вецер па завуголлю,
У шыбы хвошча бясконцы дождж,
Датлела ў печы даўно вуголле,
А ты мой смутак не патрывож.
У хаце пуста. Слязіцца свечка,
Нікога побач даўно няма,
I толькі чутна, што недалечка
На раздарожжы звініць зіма.
Сняжынкі лягуць на
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (31) »