тысяч рублёў, якія ён прывёз на ўласнае пахаванне. Але мясцовыя гарадскія ўлады ўзялі выдаткі на сябе. Пахавалі героя за кошт артыкула «Бягучае ўтрыманне аб'ектаў добраўпарадкавання».

А адна з газет расказала, як пасля вайны ў казематах Берасцейскай крэпасці быў знойдзены надпіс, надрапаны на сцяне штыком: «Паміраю, але не здаюся. Бывай, Радзіма! 22/VII-41 года». Ці не рашэннем ЦК гэты радок стаў сімвалам мужнасці савецкага народа і адданасці справе КПСС. Ацалелыя абаронцы Берасцейскай крэпасці сцвярджалі, што аўтар гэтага надпісу — курсант кулямётнай школы, беспартыйны, татарын Цімерэн Зінатаў, але камуністычных ідэолагаў больш задавальняла, каб ён належаў невядомаму, загінуўшаму салдату… І тут Зінатаў асабліва не настойваў: «Я дзеля Радзімы паміраў, я дзеля Радзімы выжываў».

Што скажаш, Радзіма? Чаму маўчыш?

Каму крычым…

«Народная газета», 3 кастрычніка 1992 г.