будзе пайсці... ты ж не маеш сяброў...

— ДЖЫГЕРЫ ПОКЭРЫ!— шалёным голасам прамовіў Гары. — Фокус-покус... сквіглі-віглі...

— МАААМААА!— загаласіў Дадлі і спатыкаючыся аб ўласныя ногі, кінуўся да хаты. — МААМААА! Ён робіць, сама ведаеш што!

Гэтая забава задорага каштавала Гары. Ані загароджа, ані Дадлі ніяк не пацярпелі, таму цётка Пятунья здарадалася, што Гары не чараваў па сапраўднаму, але ён ледзь паспеў адхіліцца, калі амаль на яго галаву апусцілася мыльная патэльня. Потым цётка панадавала яму працы і пагразіла, што пакуль ён усё не зробіць, ён не атрымае ежы.

Пакуль Дадлі басцяўся паблізу з марозівам, Гары мыў вокны, машыну, касіў траўнік, упрыгожваў клумбы, падразаў і паліваў ружы ды перафарбоўваў садовую лаўку. Сонца неміласэрна паліла яго патыліцу. Ён ведаў, што не патрапіў бы на дадліну прынаду, калі б той не агучыў яго ўласныя думкі... можа ў яго і не было сяброў у Хогвартсе...

— Хацеў бы я, каб яны цяпер паглядзелі на знакамітага Гары Потэра, — раззлавана падумаў ён, угнойваючы клумбы. Яго спіна страшэнны балела, а па твары цяклі струменчыкі поту.

Было а палове на восьмую, калі яго ўшчэнт змучанага нарэшце паклікала цётка.

— Хадзі сюды! Толькі па газэтах!

Гары з палёгкаю апынуўся ў цяністай, бліскучай кухні. На халадзільніку ён убачыў пудзінг — вялізную гору ўзбітай сметанкі ўпрыгожанай цукровымі фіялкамі. А ў духоўцы шкварчэў вялізны кавалак свініны.

— Хуценька еш! Ці то хутка ўжо прыйдуць Мэйсаны!— гыркнула цётка, паказваючы Гары на кавалак сыра і два кавалкі хлеба на кухонным стале. Цётка была апранута ў жаўтлява ружовую кактэльную сукенку.

Гары вымыў рукі і прыняўся за сваю вартую жалю вячэру. Ледзь ён паспеў скончыць, як цётка шпульнула, яго талерку ў ракавіну і загадала:

— А цяпер наверх! Хуценька!

Прамінаючы гасцёўню, ён крайком вока пабачыў дзядзьку Вернана і Дадлі ў навюткіх смокінгах і гальштуках-бабачках. Толькі ён падняў нагу на першую прыступку сходаў, як ў дзверы пазванілі, а ля яго ўзнік раз’ючшаны дзядзька Вернан:

— Памятай, хлопча... адзін толькі гук...

Гары крадком дасягнуў свайго пакою, праслізнуў усярэдзіну, зачыніў дзверы і павярнуўся, каб паваліцца на ложак.

Але да яго жаху на ім ўжо нехта сядзеў.

РАЗДЗЕЛ ІІ
Перасцярога Добі

У Гары атрымалася не закрычаць, але ён быў блізкі да гэтага. На яго ложку сядзела істота з вялізнымі, падобнымі на крылы кажана, вушамі і пукатымі зялёнымі вачыма памерам з тэнісныя мячыкі. Гары зразумеў, што менавіта яна глядзела на яго сёння з загароджы.

Яны спазіралі адно на аднаго, а з першага паверху даносіўся голас Дадлі.

— Ці магу я прыняць вашыя палітоны, містэр і місіс Мэйсан?

Істота саслізнула з ложка і пакланілася так нізка, што кончыкам свайго доўгага носу дакранулася да дывана. Апранута яна была, як заўважыў Гары, у нешта нагадваючае старую навалачку з дзіркамі для рук і ног.

— Ммм... прывітанне, — знервавана прамовіў Гары.

— Гары Потэр!— прамовіла істота высокім голасам, які, як быў упэўнены Гары, быў чутны ажно ўнізе. — Вельмі доўга Добі жадаў сустрэцца з вамі, сэр... Гэта такі вялікі гонар...

— Д-дзякуй, — адказаў Гары, ён ціхінка прайшоў уздоўж сцяны і сеў на сваё крэсла, паблізу ад высокай клетцы, дзе спала Хэдвіг. Ён хацеў спытацца ў істоты, чым яна з’яўляецца, але вырашыў, што гэта прагучыць загруба, таму прамовіў. — А ты хто?

— Добі, сэр. Усяго толькі Добі. Добі — хатні эльф, — адказала істота.

— О... сапраўды?— сказаў хлопчык. — Не хачу быць грубым, ці штось падобнае... але зараз ня вельмі зручны час, каб у маім пакоі быў хатні эльф.

З гасцёўні пачуўся высокі фальшывы смех цёткі Пятуньі. Эльф апусціў галаву.

— Ня тое, каб я быў не задаволены тым, што ты сядзіш тут, — хутка прамовіў хлопчык, — але, ну, ці ёсць асаблівая прычына, каб ты сюды завітаў?

— О, так, сэр, — настойліва прамовіў Добі. — Добі прыйшоў паведаміць вам, сэр... гэта вельмі цяжка, сэр... Добі ня ведае з чаго пачаць...

— Прысядзь, — кажучы на ложак, ветліва сказаў Гары.

Да яго жаху, эльф імгненна... і вельмі шумна загаласіў.

— ПРЫСЕСЦІ!— пралямантаваў ён. — НІКОЛІ... НІКОЛІ ЯШЧЭ...

Гары быў упэўнены, што пачуў, як галасы унізе сціхлі.

— Прабач, — прашапатаў хлопчык. — Я зусім не жадаў цябе пакрыўдзіць.

— Пакрыўдзіць Добі?— быццам задыхаючыся, сказаў эльф. — Аніводзін чараўнік, яшчэ не прапаноўваў Добі сесці... як роўне...

— Шшш!— як мага больш суцяшальна прасыкаў Гары, аначасова спрабуючы пасадзіць Добі назад на ложак. Эльф сядзеў там, нагадваючы вялізную выродлівую ляльку, пакутуючую на ікаўку. Нарэшце, у яго атрымалася запанаваць над сабой. І ён сядзеў пазіраючы на Гары сваімі вялізнымі вачыма, вадкімі ад замілавання.

— Ты пэўна не сустракаў годных чараўнікоў, — спрабуючы яго падбадзёрыць, сказаў Гары.

Добі кіўнуў галавой. Потым, нечакана ён ўскочыў на ногі пачаў біцца галавой аб раму акна з крыкамі:

— ДРЭННЫ! ДРЭННЫ Добі!

— Не... што ты робіш?— ускочыўшы на ногі і спрабуючы пасадзіць эльфа на ложак прасыкаў Гары. Ад паднятага гармідара Хэдвіг прачнулася і пачала з асабліва моцным віскам біцца крыллем аб краты сваёй клеткі.

— Добі павінен быў сябе пакараць, сэр, — адказаў эльф, з крыху касымі вачыма. — Добі амаль не сказаў благое аб сваёй сям’і...

— Сям’і?

— Сям’і чараўнікоў, якім Добі прыслугоўвае, сэр... Добі — хатні эльф... Добі абавязаны да самой смерці служыць у адным доме, адной сям’і...

— А ці яны ведаюць, што ты тут?— зацікаўлена спытаўся Гары.

Добі ўздрыгануўся.

— Вой, не, сэр, не... Добі прыйдзецца пасля пакараць сябе асабліва цяжка, за тое што прыйшоў да вас, сэр. Добі прыйдзецца прышчаміць сабе вушы засланкай. Калі б яны даведаліся, сэр...

— А яны не заўважаць, што ты прышчаміў сабе вушы?

— Добі сумняваецца ў гэтым, сэр. Добі ўвесь час прыходзіцца караць сябе за што-небудзь, сэр. Гаспадары дазваляюць яму гэта рабіць. А часам, нават загадваюць пакараць сябе дадаткова...

— Але чаму ты не сыйшоў ад іх? Чаму не ўцёк?

— Хатняму эльфу павінны даць свабоду, сэр. Але сям’я ніколі не адпусціць Добі...Добі будзе служыць сям’і пакуль жывы, сэр...

Гары здзіўлена вытарапіўся на эльфа.

— Я думаў, што найгоршае становішча ў жыцці, тое ў якім я буду яшчэ чатыры тыдні, — прамовіў ён. — Дурсі ў параўнанні з тваімі гаспадарамі паводзяць сябе па-чалавецку. А ці можна цябе неяк дапамагчы? Можа я паспрабую гэта зрабіць?

Гары імгненна пашкадаваў аб сваёй прапанове. Добі ізноў удзячна залямантаваў.

— Калі ласка, — у адчаі прашапатаў хлопчык, — калі ласка цішэй. Калі Дурсі цябе пачуюць, калі даведаюцца, што ты тут...

— Гары Потэр пытаецца, чым ён можа дапамагчы