гульнях час праходзіў непрыкметна і для дзяцей і для Дункана.

Дзеці, мабыць, здаваліся Дункану яго родзічамі, такімі ж малымі леапардамі. Толькі, можа, крыху нязграбнымі, не вельмі спрытнымі і дужымі, не вельмі шпаркімі ў руху. Але Дункан любіў дзяцей, як і дзеці — яго. Ён быў агульнапрызнаным любімцам усіх хлапчукоў і дзяўчынак двара, а двор гэты — вялікі, бо аб’ядноўваў некалькі шматкватэрных дамоў па вуліцы Міра.

Сутычка з грозным веліканам

У суседнім доме жыў у прафесара вялізны і страшэнны, чорны дацкі дог, вельмі дужы і вельмі люты. На двары ён трымаў сябе — як гаспадар. Нікому спуску не даваў. Усе яго баяліся: і сабакі, і людзі. Адзін толькі Дункан, тады яшчэ зусім невялікі, не спалохаўся.

Калі дог пры першай сустрэчы кінуўся на яго, Дункан не ўцёк, не саступіў з дарогі. Ён застаўся стаяць на месцы, толькі зашыпеў, прыгнуўся, зморшчыў нос і выскаліў у знак перасцярогі вострыя белыя іклы.

Грозны велікан з разгону падляцеў да дзёрзкага смельчака. Ён прывык да хуткіх і бліскучых, маланкавых перамог, але на гэты раз пралічыўся. У наступную хвіліну дог уцякаў з крывавымі ранамі на грудзях, на баку і на спіне. Ён жаласна скавытаў, забыўшыся на ўсю сваю сілу і на свой аўтарытэт. Дог хацеў зараз толькі аднаго — каб найхутчэй апынуцца на знаёмай надзейнай лесвіцы і схавацца там на пляцоўцы другога паверха. А Дункан застаўся на месцы. Ён стаяў з абыякавым выглядам, быццам абсалютна нічога тут не здарылася.

З таго моманту малады леапард пачаў лічыць сабак сваімі ворагамі.

Пасля памятнай сутычкі грозны дог стараўся ніколі не трапляць на вочы Дункану. Ён заўсёды абмінаў леапарда, далёка яго абыходзіў.

Становішча дога на двары моцна і непапраўна пахіснулася.

Жыццё ў кватэры

Калі Дункан быў яшчэ малы, яго часта пакідалі дома аднаго, замыкалі на кухні. Цэлымі гадзінамі ляжаў ён там на падаконніку і грэўся на сонцы. Наглядаў за тым, што робіцца на двары. Потым усё зрабілася куды больш складаней. Алена Аляксандраўна пачала баяцца, што Дункан можа выціснуць шкло і скочыць з вышыні пятага паверха на двор. Цяпер у кватэры заўсёды хто-небудзь заставаўся разам з Дунканам.

Вельмі ён любіў купацца ў ванне, дзе яго час ад часу мылі. Ён сам ахвотна лез у ваду. Калі ў ванне мылі бялізну і пакідалі яе там у вадзе, а дзверы былі адчынены, то Дункан абавязкова лез у ванну і з вялікім задавальненнем плёскаўся пасярод чыстай бялізны.

На кухні ён сам навучыўся адкручваць лапамі водаправодны кран і піў ваду колькі хацеў, а кран пакідаў адкрытым. Яшчэ ён добра ведаў, калі дзверы з кватэры на лесвіцу былі замкнуты на ключ і калі — адкрытыя. Ён падыходзіў да незамкнёных дзвярэй, хапаў ручку пярэдняй лапай, націскаў уніз і адначасова цягнуў на сябе. Адкрыўшы дзверы, адразу спускаўся па лесвіцы на двор.

Калі там не было дзяцей, з якімі можна пагуляць, Дункан хаваўся ў пад’ездзе і падпільноўваў прахожых. Ідзе хто-небудзь міма, а Дункан кідаецца раптам на яго з засады, хапае чалавека за плечы і ўсім цяжарам свайго цела валіць на зямлю, запрашаючы пагуляць.

Не кожнаму, зразумела, падабаліся такія нечаканыя, хаця і жартоўныя напады.

Суседзі баяліся Дункана, не давяралі яму. Між тым ён нікому не хацеў зла, нікога не хацеў пакрыўдзіць. Кідаючыся на людзей, Дункан не выпускаў кіпцюроў. Было яму тады месяцаў сем, быў Дункан дужы і цяжкі.

У восем месяцаў ён стаў ростам з вялікага сабаку. Толькі лапы заставаліся караткаватыя ў параўнанні з велічынёю і даўжынёю цела, але шырокія і магутныя. Трымаць яго на руках было ўжо немагчыма. Сам Дункан гэтага не разумеў і лез да сваёй гаспадыні на калені, прасіўся на рукі, цёрся галавой і бокам, нібы кошка. Калі ж незнарок удараў хвастом, то здавалася, што гэта быў удар моцнага каната. На месцы ўдару заставаўся часам сіняк.

Яшчэ трохмесячным Алена Аляксандраўна пачала браць Дункана з сабой на работу. Ён заўсёды ахвотна і паслухмяна хадзіў з ёю па вуліцы, спачатку на скураным павадку, а потым, калі падрос, на ланцугу. Толькі заставацца адзін на прывязі не хацеў, ірваўся з усёй сілы. Кожную раніцу ішоў ён са сваёй выхавальніцай у заапарк, а пад вечар вяртаўся адтуль дамоў. Калі траплялася ісці паўз раку, імкнуўся ў ваду, бо вельмі любіў купацца.

Трымаць яго далей у кватэры стала немагчыма, і Дункана перасялілі ў заапарк. Тут жыў ён цяпер адзін у вялікай і даволі прасторнай клетцы. Спачатку сумаваў, а потым прывык.

Алена Аляксандраўна кожны дзень наведвала свайго выхаванца. Яна сама карміла Дункана і гуляла з ім, каб ён не адчуваў сябе пакінутым.

Жыццё ў клетцы

Час ляцеў хутка і непрыкметна.

З выгляду Дункан ужо амаль нічым не адрозніваўся ад дарослага леапарда.

Перад яго клеткай заўсёды тоўпіліся людзі. З цікавасцю глядзелі яны на прыгожага звера, любаваліся яго лёгкімі і пластычнымі рухамі, у якіх выразна адчувалася вялікая, але схаваная, стрыманая сіла. Здавалася, што ў гэтым мяккім і гнуткім целе зусім няма касцей — адны толькі мускулы ледзь прыкметна варушацца пад скурай.

Шпарка, бясшумна і лёгка хадзіў Дункан па клетцы. Часам ён імкліва і нястрымна кідаўся па дыяганалі з аднаго кута ў другі, быццам залацістая маланка з чорнымі плямамі. Рухі ў яго былі такія лёгкія і шпаркія, павароты такія нечаканыя, што чалавечае вока ледзь паспявала іх ухапіць. Здавалася, быццам леапард лётае ў паветры, не дакранаючыся лапамі ні да сцен, ні да падлогі.

Аднойчы Дункан кінуўся на краты ўсім сваім гнуткім і паваротлівым, але даволі ўжо цяжкім целам. Тоўстыя жалезныя перакладзіны загулі, але не паддаліся. Леапард адштурхнуўся ад іх, адкінуўся назад і ў тую ж хвіліну скочыў у паветра. Ён праляцеў над падлогай метры са два і гэтак жа лёгка і плаўна апусціўся на мяккія, дужыя лапы.

Такія практыкаванні Дункан пачаў рабіць кожны дзень, каб захаваць сілу і эластычнасць мускулаў. I кожны раз ён выклікаў сваёй акрабатыкай бурнае захапленне наведвальнікаў заапарка.

Хоць клетка і была даволі прасторная, але разгарнуцца як след Дункан усё ж такі не мог. На волі дарослы леапард робіць вялікія скачкі на тры метры ў вышыню і на тры метры ў даўжыню. Прытым пачынае іх адразу з месца, з зямлі, без разгону.

Вымушаная бяздзейнасць вельмі надакучвала зверу. Ён не ведаў, на што, дзе і як прымяніць сваю сілу і спрыт. Патрэба ў руху павялічвалася з кожным месяцам усё больш і больш. Цяпер гэта быў надзвычай прыгожы звер, вельмі зграбны і гнуткі, у ім адчувалася і магутная сіла, і грацыёзнасць. Выгляд у яго быў высакародны, самавіты і велічны.

Выхаваны ў кватэры чалавека, Дункан адносіўся да людзей прыхільна, не праяўляў варожых намераў, а Алене Аляксандраўне быў па-ранейшаму