аклікнуць шафёра.

Яна ўвайшла ў гатэль. Яе сустрэў гаспадар, худы, сугнеістага выгляду француз, які правёў яе на другі паверх. Мінуўшы галерэю, што ўзвышалася над вуліцай, яны трапілі ў нумар, дзе з мэблі аказаліся толькі жалезны ложак, пафарбаванае белай эмалевай фарбаю крэсла, не завешаная нічым шатня ды, за трысняговаю шырмай, умывальны столік з ракавінай, пакрытай слоем тонкага пясчанага пылу. Калі гаспадар зачыніў за сабой дзверы, Жанін адчула холад, якім дыхалі голыя, пабеленыя глінкаю сцены. Яна не ведала, ні куды дзець сваю сумку, ні куды падзецца самой. Можна было або легчы, або заставацца стаяць і ў абодвух выпадках калаціцца ад холаду. Яна засталася стаяць, не выпускаючы сумкі і гледзячы ў неба за вузкім, падобным да байніцы акенцам амаль пад самаю столлю. Яна чакала, хоць сама не ўсведамляла чаго. I адчувала толькі самоту, пранізлівы холад і нейкі асаблівы цяжар у тым месцы, дзе было сэрца. Яна нібыта мроіла наяве, амаль не ўспрымаючы шуму, што падымаўся з вуліцы, дзе чуліся гучныя Марсэлевы крыкі, але выразна адчуваючы плёхкат ракі, што ўрываўся ў байніцу, народжаны ветрам у пальмах, якія, здавалася ёй, падступілі яшчэ бліжэй. Потым вецер нібыта падвоіў сілу, і мяккі шолах ператварыўся ў посвіст хваляў. У сваім уяўленні яна бачыла за сценамі цэлае мора гонкіх і гнуткіх пальмаў, раскудлачаных шалёнымі ўдарамі навальніцы. Усё было зусім не так, як яна чакала, але гэтыя нябачныя хвалі асвяжалі яе натамлёныя вочы. Яна стаяла, цяжка асунуўшыся, апусціўшы рукі, згорбіўшыся, і па яе набрынялых нагах пачынаў падымацца холад. А яна мроіла пра гонкія, гнуткія пальмы і тую дзяўчыну, якою калісь была.

Прывёўшы сябе ў парадак, яны спусціліся ў сталовую залу. Голыя сцены былі тут размаляваныя пальмамі і вярблюдамі на ружова-фіялетавым цукерачным фоне. Скрозь арачныя вокны сачылася рэдзенькае святло. Марсэль распытаў гаспадара гатэля пра гандляроў. Потым стары араб з ваенным медалём на гімнасцёрцы прынёс ім есці. У Марсэля быў заклапочаны выгляд, і ён нервова шкуматаў свой хлеб. Ён не дазволіў жонцы выпіць вады.

—Яна не гатаваная. Выпі віна.

Але віна Жанін не любіла, потым яе заўсёды разморвала. Апроч таго, у меню прапанавалі свініну.

— Ну дык што, што Каран забараняе свініну. Каран жа не ведаў, што, калі яе добра падсмажыць, ад яе не будзе ніякай хваробы. А ўжо мы гатаваць умеем. Пра што ты зноў сабе думаеш?

Жанін ні пра што не думала ці, можа быць, пра гэтую перамогу кухараў над прарокамі. Але трэба было спяшацца. Заўтра раніцай яны выязджалі далей на поўдзень, і да вечара трэба было сустрэцца з усімі найбольш важнымі гандлярамі. Марсэль падагнаў старога араба, каб той прынёс каву. Араб без ніякай усмешкі кіўнуў і аддаліўся, ледзьве перастаўляючы ногі.

— Цішэй едзеш, далей будзеш,— хмыкнуў Марсэль.

Аднак каву неўзабаве прынеслі. Амаль імгненна яе праглынуўшы, яны выйшлі на пыльную і халодную вуліцу. Марсэль паклікаў маладога араба, каб дапамагчы яму несці куфар, але дзеля прынцыпу доўга абмяркоўваў з ім памер узнагароды. Прынцып гэты, як Марсэль чарговы раз патлумачыў Жанін, заключаўся ў яго цьмяным перакананні, што арабы заўсёды просяць удвая, каб ім далі чвэрць. Жанін адчувала сябе ніякавата і ледзьве цягнулася за двума мужчынамі. Пад тоўстае паліто яна паддзела яшчэ і ваўняную вопратку, і цяпер ёй вельмі хацелася б займаць меней месца. Апроч таго, ад свініны, хоць яна сапраўды была добра падсмажаная, і ад кроплі віна, якую яна ўсё-ткі выпіла, усярэдзіне ў яе адчуваўся пэўны цяжар.

Яны ішлі паўз мясцовы скверык з пыльнымі дрэвамі. Арабы, што трапляліся насустрач, саступалі ўбок, падбіраючы крыссе бурнусаў, але, здавалася, зусім не бачылі іх. Нават тыя, што былі апранутыя ў лахманы, захоўвалі, на думку Жанін, ганарлівы выгляд, якога яна не заўважала ў арабаў са свайго горада. Яна ішла следам за куфрам, які пракладаў дарогу ў натоўпе. Праз браму ў крапасной сцяне, складзенай з вохрыстых гліняных блокаў, яны трапілі на невялікую, абсаджаную такімі самымі скамянелымі дрэвамі плошчу. Па шырэйшым яе боку, на другім канцы, размяшчаліся скляпеністыя павеці і крамкі. Але яны спыніліся пасярод плошчы каля пафарбаванай блакітнаю глінкай невялікай будыніны ў форме вертыкальна выцягнутага яйца. Усярэдзіне ў адзіным пакоі, святло ў які трапляла толькі праз дзвярную пройму, за адшмараваным да бляску дашчаным прылаўкам стаяў сівавусы стары араб. Падымаючы і апускаючы імбрычак, ён наліваў гарбату ў тры маленькія рознакаляровыя шклянкі. Марсэль і Жанін яшчэ не паспелі разгледзець нічога іншага ў паўзмроку лаўкі, але ўжо ля дзвярэй былі сустрэтыя свежым водарам мятнай гарбаты. Ледзь пераступіўшы парог, абвешаны з усіх бакоў гірляндамі алавяных імбрычкаў, падносаў і кубкаў, сярод якіх стаялі турнікеты з паштоўкамі, Марсэль апынуўся перад самым прылаўкам. Жанін засталася каля ўвахода. Яна адышла крыху ўбок, каб не засланяць святла. І ў гэты момант заўважыла ў прыцемку, за плячыма ў старога, яшчэ двух арабаў, якія з усмешкай глядзелі на іх, седзячы на тугіх мяхах, што запаўнялі ўсю ўнутраную частку крамы. На сценах віселі чорна-чырвоныя дываны і гафтаваныя хусты, а ўвесь дол быў пазастаўляны пакетамі і стосамі невялікіх скрыняў з нейкім араматычным зернем. На прылаўку побач з бліскучымі мядзянымі шалямі і старым метрам з выцертаю градуіроўкай быў расстаўлены шэраг пернікаў. Адзін пернік, з раскручанаю абгорткай, якой служыла тоўстая сіняя папера, быў адкушаны з самага верху. Нарэшце, калі стары гандляр паставіў на прылавак імбрычак і павітаўся, праз мятны водар гарбаты пачалі прабівацца пахі воўны і спецыяў, што луналі ў пакоі.

Марсэль гаварыў хутка, нібыта спяшаючыся, тым нізкім голасам, які ўзнікаў у яго заўсёды, калі ён гаварыў па справах. Потым ён адчыніў куфар, пачаў вымаць тканіну і хусты, адсунуў шалі і метр, каб раскласці тавар перад гандляром. Ён нерваваўся, павышаў нечакана тон, неўпапад смяяўся і нагадваў няўпэўненую ў сабе жанчыну, якой вельмі хочацца спадабацца. Скончыўшы, ён шырока развёў рукі, на мігах сімвалізуючы куплю й продаж. Стары трасянуў галавой, перадаў паднос з гарбатай двум арабам у сябе за плячыма і прамовіў усяго некалькі словаў, якія, здаецца, расчаравалі Марсэля. Ён адразу скруціў тканіну, запхаў яе ў куфар і, абцёршы з ілба ўяўны пот, гукнуў малога насільшчыка. Яны рушылі да павецяў. У першай краме, дзе гаспадар спачатку таксама меў непранікальны алімпійскі выгляд, ім пашанцавала ўсё ж трошкі больш.

— Яны ўсе тут лічаць сябе за Усявышняга! — сказаў Марсэль. — Але ж і ім гандляваць нечым трэба! Цяпер нікому не лёгка.

Жанін ішла следам моўчкі. Вецер амаль суцішыўся. Месцамі пачынала праглядаць неба. 3 блакітных калодзежаў, што