вушам.

— Вельмі можа быць, што гэты дзень стане найвялікшым днём у маёй кар'еры, — працягваў дзядзька Вернан.

Гары зноў уткнуўся ў свой бутэрброд. Ну, вядома, — падумаў ён горка, — дзядзька Вернан казаў аб гэтай дурацкай вячэры. Ён ужо два тыдні не казаў ні аб чым іншым. На вячэру быў запрошаны ўладальнік багатай будаўнічай кампаніі з жонкай, і дзядзька Вернан вельмі разлічваў на выгадны кантракт (кампанія дзядзькі Вернана вырабляла дрылі).

— Мабыць, нам варта яшчэ разок прарепетыраваць, што і як мы будзем рабіць, — вырашыў дзядзька Вернан. — У васем гадзін усім трэба заняць загадзя вызначаныя пазіцыі. Пятуння, ты будзеш…?

— У гасцінай, — ахвотна адказала цётка Пятуння, — я буду чакаць, каб адразу ж з радаснай усмешкай павітаць іх у нашым доме.

— Выдатна, выдатна. Дадлі, ты?

— Я буду чакаць ля дзвярэй, каб ветліва адчыніць іх перад імі, — Дадлі скурчыў рожу ў манернай усмешцы: — Дазвольце ўзяць вашыя паліто, містэр і місіс Мэйсан?

— Ах, ён ім адразу спадабаецца! — у захапленні закрычала цётка Пятуння.

— Выдатна, Дадлі, — пахваліў дзядзька Вернан. Затым ён звярнуўся да Гары. — А ты???

— Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, — без інтанацыі прамовіў Гары.

— Правільна, — пацвердзіў дзядзька Вернан. — Я праводжу іх у гасціную, пазнаёмлю з табой, Пятуння, і прапаную напоі. У восем пятнаццаць…

— Я запрашу ўсіх за стол, — адрапартавала цётка Пятуння.

— А ты, Дадлі, скажаш…

— Дазвольце праводзіць вас у сталовую, місіс Мэйсан? — завучана падаў сваю рэпліку Дадлі, прапаноўваючы згорнутую тоўстай завітушкай руку нябачнай даме.

— Ах ты мой маленькі джэнтльмен! — ледзь не праслязілася цётка Пятуння.

— А ты? — грозна прыжмурыўся на Гары дзядзька.

— Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, — сумна прабубніў Гары.

— І каб ніводнага гуку! Яшчэ, трэба падумаць, як самым нязмушаным чынам сказаць за вячэрай некалькі кампліментаў. Пятуння, ёсць ідэі?

— Вернан распавядаў, што вы выдатна гуляеце ў гольф, містэр Мэйсан… Распавядзіце ж мне, дзе вы набылі гэтую шыкоўную сукенку, місіс Мэйсан…

— Цудоўна… Дадлі?

— Нам у школе задалі напісаць складанне на тэму "Мой герой". Містэр Мэйсан, я напісаў пра вас!

Гэта было залішне як для цёткі Пятунні, так і для Гары. Цётка Пятуння заплакала і кінулася абдымаць сына, а Гары хутка нырнуў пад стол, каб ніхто не ўбачыў, як ён пакутуе са смеху.

— А ты, хлопец?

Пакуль Гары ўздымаўся, ён з вялікай цяжкасцю здолеў сцерці з твара ўсмешку.

— Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, — адбарабаніў ён.

— І яшчэ як будзеш, — з сілай падкрэсліў дзядзька Вернан. — Мэйсаны нічога пра цябе не ведаюць, і трэба, каб усё так і заставалася. Пасля вячэры ты праводзіш іх назад у гасціную, Пятуння, і прапануеш каву, і тады я пастараюся як мага натуральней перавесці гутарку на дрылі. Калі пашанцуе, я падпішу кантракт яшчэ да вячэрніх навін. Заўтра ў гэты ж час мы будзем купляць сабе летні дом на Маёрцы.

Гары не мог у поўнай меры падзяліць іх захапленне. На Майорцы ён будзе ім патрэбны яшчэ менш, чым на Цісавай вуліцы.

— Парадак… Я паехаў у горад за смокінгамі. А ты, — ён скасіўся на Гары, — ты не замінай цётцы прыводзіць у парадак дом.

Гары выйшаў праз заднія дзверы. Дзень быў цудоўны, сонечны. Хлопчык прайшоўся па акуратна падстрыжанаму лужку, плюхнуўся на садовы ўслон і паціху заспяваў:

— З днём нараджэння мяне… з днём нараджэння мяне…

Ні паштовак, ні падарункаў, і наогул ён правядзе вечар, робячы выгляд, быццам яго не існуе. Ён гаротна ўтаропіўся на жывую загарадзь. Больш за ўсё з пакінутага ў "Хогвартсе", больш нават, чым па квідытчы, Гары сумаваў па сваіх лепшых сябрах, Рону Уізлі і Герміёне Грэнджэр. А вось яны, як аказалася, цалкам па ім не сумавалі. Прынамсі, за ўсё лета ён не атрымаў ад іх ні радка, хоць Рон абяцаў запрасіць Гары да сябе ў госці.

Незлічонае мноства разоў Гары быў гатовы заклікаць на дапамогу свае чароўныя навыкі, адамкнуць клетку Хэдвіг і даслаць лісты Рону і Герміёне, але кожны раз спыняў сябе. Непаўналетнім чараўнікам забаранялася магічная практыка па-за сценамі навучальнай установы. Гары не казаў аб гэтым Дурслі, занадта добра ведаючы, што толькі страх ператварыцца ў навозных жукоў утрымлівае іх ад таго, каб замкнуць яго самога ў шафе пад лесвіцай разам з мятлой і чароўнай палачкай. Першую пару тыдняў па вяртанні дахаты Гары дастаўляла задавальненне ціха мармытаць усякае глупства і глядзець, як Дадлі ў паніцы імкліва высковае з пакоя. Але, з-за адсутнасці вестак ад Рона і Герміёны, хлопчык адчуў сябе настолькі далёка ад чароўнага свету, што нават здзекі з Дадлі страцілі сваё хараство — а зараз вось сябры не павіншавалі яго з днём нараджэння.

Чаго б ён толькі не аддаў за ліст з "Хогвартса"… ад каго заўгодна. Ён, пэўна, не адмовіўся б нават пабачыць свайго заклятага ворага, Драко Малфоя, проста каб упэўніцца, што год у школе не быў сном…

І не тое каб гэты год быў такім ужо вясёлым. У самым канцы апошняга семестра Гары давялося тварам да твару сустрэцца з самім лордам Вальдэмортам. З'яўляючыся жаласным падабенствам сябе ранейшага, Вальдэморт быў усё такі ж страшны, усё такі ж хітры, усё такі ж поўны рашучасці ізноў здабыць уладу. Гары другі раз здолеў выслізнуць з ягоных учэпістых лап, але і зараз, праз шмат тыдняў, хлопчык працягваў прачынацца па начах у халодным поце і ўсё думаў аб тым, дзе ж Вальдэморт хаваецца зараз, успамінаў яго зласлівы твар, вытарашчаныя вар'яцкія вочы…

Гары ўсё глядзеў безуважліва на жывую загарадзь — але раптам да яго дайшло, што і загарадзь глядзіць на яго! Пара непраўдападобна вялікіх вачэй зіхацелі сярод лістоты.

Гары ўскочыў на ногі, і тут да яго з іншага боку газона данёсся здзеклівы голас.

— А я ведаю, які сёння дзень, — праспяваў Дадлі, набліжаючыся ўперавалку.

Вялізныя вочы міргнулі і зніклі.

— Што? — перапытаў Гары, не зводзячы вачэй з таго месца, дзе яны толькі што былі.

— Я ведаю, які сёння дзень, — паўтарыў Дадлі, падыйшоўшы яшчэ бліжэй.

— Малайчына, — пахваліў Гары, — ты ўрэшце вывучыў назвы дзён тыдня.

— Сёння твой дзень нараджэння, — ашчэрыўся Дадлі. — Чаму ж табе не даслалі ніводнай паштоўкі? У цябе што, няма сяброў, у тваёй гэтай… куды ты там ходзіш?

— Лепш, каб твая маці не пачула, што ты кажаш пра маю школу, — халодна перасцярог Гары.

Дадлі падцягнуў штаны, якія спаўзалі з круглага жывата.

— А чаго гэта ты ўтаропіўся на загарадзь? — падазрона спытаў ён.

— Вось, вырашаю, якой бы замовай яе падпаліць, — ласкава растлумачыў Гары.

Дадлі неадкладна