- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (37) »
возьме замуж
Мяне - з будоўлі галату?
Адно ў душы пакіне замуць,
Пасее ў сэрцы гаркату...»
Ды вось у клубе іх на танец
Аднойчы Лёдзю запрасіў,
Па ўсім відаць, не «ашуканец»,
Бядняк, мяркуючы па ўсім.
Сказаў дзяўчыне, што рабочы.
Праводзіў позна ў інтэрнат -
За разам раз глядзеў у вочы
І сыпаў досціпы - як град.
Хоць жартаваў замыславата -
Было прыемна ўсё адно.
Праз дзень - прыйшоў да інтэрната
З двума білетамі ў кіно.
Далей - амаль што кожны вечар,
Пасля работы - тут як тут.
І сімпатычны быў ёй нечым,
І нечым дзіўны, Вінька Шкут.
Найбольш сумелася дзяўчына,
Калі адкрыла незнарок,
Што не бядняк ён, як лічыла,
Што ён - прафесарскі сынок!
Аж не паверыла спачатку
І машынальна перш за ўсё
Паглядам змерала апратку:
На ім было амаль рыззё!
А ён сказаў: - Давацца дзіву
Няма чаго. Зірні-паглянь:
Народ не носіць габардзіну,
Народ апрануты ў паркаль!
І нейк паблажліва ўсміхнуўся: -
Не зразумела ты пакуль.
Не думай кепскае. Клянуся:
Я не басяк і не куркуль!..
Не зразумела, гэта праўда.
І напісала брату ліст,
Каб што параіў... Неадкладна
Сцяпан прыехаў к ёй у Мінск.
Калі пачуў, хто з ёй «на роўных»
Пачаў дружыць - скрывіўся ўраз:
- Ты бач яго, які «народнік»!
Напэўна, хітры лавелас!
Каб ачмурыць з будоўлі дзеўку -
Маўляў, і я - такі ж, як ты, -
Адзене світку ці паддзеўку,
Ну, і канечне ж - у кусты!
- Мяне? Павек таго не стане!
Хай паспрабуе, хоць у жарт!..
- Ну, што ж: іду з ім на спатканне.
Пабачу сам, чаго ён варт.
Не да канца спасціг загадку,
Правёўшы розведы, Сцяпан:
- Развесяліў мяне спачатку,
Калі ішлі паўз рэстаран.
Пытаю: «Можа быць, заглянем?
Прапусцім сціпла па адной?»
«Народ не мокне ў рэстаране!
Народ сілкуецца ў чайной!»
Вось так і ўрэзаў мне твой Вінька.
Як абухом - па галаве!
Хаця хваліўся, што крывінка
Патомнай шляхты ў ім жыве.
Магчыма. Хлопец дзіўны нейкі.
З бацькамі ў контры - і ўсур'ёз.
Ён не бярэ ў іх ні капейкі.
Ну, і таму не ў пудры нос,
Сказаў: не возьме нізавошта.
Жыве на ўласныя грашы.
Працуе. Вучыцца завочна.
Мне - самастойнасць па душы.
Аднак... ужо і зараз бачна:
З такімі думкамі - наўрад
Ці зробіць ён цябе багачкай, -
Падсумаваў з усмешкай брат.
- Я не ганюся за багаццем,
Адно б душы не знаць пакут...
І неўзабаве стаў ім зяцем
Дзівакаваты Вінька Шкут.
Амаль што два дзесяцігоддзі
Крылом галубіць іх анёл,
Але раскошы ў доме Лёдзі
Не адшукаць і ўдзень з агнём.
Вінцусь праз грані той жа прызмы
На свет пражорлівы глядзіць
І ў тым жа духу афарызмы
Не перастаў пуляць-пладзіць.
І часта Лёдзя: «Ну, народнік! -
Крычыць нязлосна на яго. -
Дальбог, куплю табе наморднік,
Каб не брахаў абы-чаго!..»
Сцяпан у думках спасміхнуўся,
Як уявіў славесны шторм,
Што ўздымуць дома немінуча
Антось з Мікітам і Шкутом.
Антось на слова быў заядлы
І апанента ў спрэчцы браў
Што называецца «за яблык» -
Дыхнуць секунды не даваў.
Ён быў філосаф-сацыёлаг,
Дацэнт сталічнай ВНУ.
З натур дасціпных і вясёлых.
І клаў за праўду галаву.
Таму Антося шанавалі
Адзінаверцы і сябры,
Ды часта ў пене бушавалі
Акадэмічныя «зубры».
Ён мог бы век не знаць дакукі,
Каб на ражон не пёрся сам.
«Аб эфектыўнасці навукі»
Аднойчы працу напісаў.
Сацыялогіі айчыннай
Наважыў трохі памагчы:
Як цесна ў сувязі прычыннай
Стаяць Навука і Харчы?
Грунтоўна вывучыў, даследваў
І сцвердзіў з жарам у крыві:
Якая процьма дармаедаў
Пасецца ў многіх НДІ!
У пераказе дзядзькі Лёксы
Карціна выглядзела так:
Антось рашыў зімой у вёсцы,
У цішыні, пісаць трактат.
Падсунуў стол да самай грубкі -
Каб ногі ў цёплае ўпіраць,
Паклаў канспекты, картак грудкі,
Паперы чыстай пачак пяць.
Ну, за работу, Анцік! З богам!
А маці строга наказаў:
«Вары мне толькі груцу з бобам -
Штодзень каб поўненькі казан!..»
За месяц, седзячы на груцы,
Зрабіў трактат лістоў на сто:
«Ці трэба заткалы ў навуцы,
А калі трэба - дык нашто?»
І выйшла: заткалы патрэбны!
Дарэмна скрыва хтось глядзіць:
Ніколькі нават не ганебна
Сягоння ў заткалах хадзіць!
І больш таго: у тым і штука,
Што калі недзе ёсць уздым
І мае поспехі навука, -
Дык гэта дзякуючы ім!
На працы заткала шчыруе -
Шукае, доследы вядзе!
А той, хто заткалам кіруе,
Сваё імя паўзверх кладзе.
«Тады наш Анцік чуць не спёкся -
Шаноўных шмат увёў у злосць...» -
Так разабраўся дзядзька Лёкса
У тым, што высветліў Антось.
Наогул, дзядзька ўмеў надзіва
Адчуць турботы племяшоў.
З Антосем ладзіў асабліва -
Сваю натуру ў ім знайшоў.
Меў дар маўлення смехатворац,
І ўсе браты сябе не раз
На тым лавілі, што гавораць
«Нутром» ягоных слоў і фраз.
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (37) »